Το 0-0 πάντοτε, όποια όψη κι αν έχει δεν παύει να είναι ένα “κρύο” αποτέλεσμα, το οποίο ενδεχομένως να σου επιτρέπει να μιλήσεις για κάποια πράγματα ή να μη σου επιτρέπει να πεις αυτά που θέλεις. Στην πραγματικότητα απόψε, με το τέλος του παιχνιδιού, η γενική αίσθηση ήταν πως η “λευκή” ισοπαλία του Ολυμπιακού με την Μπέτις, ειδικά από τη στιγμή που οι ερυθρόλευκοι είχαν μείνει και με δέκα ποδοσφαιριστές λόγω της αποβολής του Τσιμίκα, ήταν καλό αποτέλεσμα. Ήταν όμως ή μήπως στο τέλος της βραδιάς ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να είχε πάρει και την νίκη;
Άλλο το τέλος του αγώνα, άλλο το τέλος της βραδιάς. Στο τέλος του αγώνα συνήθως ο καθένας κυριεύεται από την ένταση που μπορεί να έχει ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι, από το άγχος και ειδικά όταν τα τελευταία λεπτά το παιχνίδι παιζόταν στην περιοχή του Ολυμπιακού, με αποτέλεσμα να θεωρήσουμε εύλογα πως η ομάδα την “γλύτωσε φτηνά”. Αυτό μπορεί να το πει, όπως είπαμε ο καθένας. Και δεν είναι ψέμα πως υποδεχθήκαμε το τελευταίο σφύριγμα του Στεφάνσκι με ανακούφιση. Και πως όχι, αφού η Μπέτις είχε ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο την πρωτοβουλία των κινήσεων – ανούσια ή όχι την είχε – ήταν επικίνδυνη, αλλά όχι όμως και απειλητική αν εξαιρέσουμε το τετ-α-τετ του Σέρχιο Λεόν με τον Γιαννιώτη. Και εκεί ο Ανδρέας πραγματικά γλύτωσε τον Ολυμπιακό από το 0-1. Όλα αυτά είπαμε, ήταν σκέψεις με το τέλος του αγώνα.
Στο τέλος της βραδιάς όμως, κι αν σκεφτεί κανείς καλύτερα όλο το παιχνίδι θα καταλήξει στα εξής. Η Μπέτις πολύ απλά, έκανε το παιχνίδι της. Είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων, είχε την κατοχή, έπαιξε από τα πλάγια εκμεταλλευόμενη τους γρήγορους εξτρέμ της που όντες ιδιαίτερα εκρηκτικοί θα μπορούσαν να είχαν κάνει ζημιές και αποτέλεσαν πηγές κινδύνων, αλλά ποιο ήταν το αποτέλεσμά της; Μηδέν. Ανούσια κατοχή, ανούσια πρωτοβουλία αφού δεν της μετουσιώθηκε – ευτυχώς – σε γκολ.
Από την άλλη όμως ο Ολυμπιακός μπορεί να “εγκλωβίστηκε” στο παιχνίδι των Ισπανών, αλλά έδινε την εντύπωση και πάλι, πως κάθε φορά που έφευγε στην επίθεση ήταν επικίνδυνος και απειλητικός. Αποδείχθηκε περίτρανα στις δύο απίστευτες ευκαιρίες που χάθηκαν μία στο πρώτο και μία στο δεύτερο ημίχρονο με τους Χασάν και μία ακόμα πιο κλασσική (τετ-α-τετ με τον Ρόμπλες) του Φετφατζίδη. Ναι, η Μπέτις ήταν μια πάρα πολύ καλή ομάδα, με πολύ μεγάλη ποιότητα αλλά στην πραγματικότητα η ίδια “εγκλωβίστηκε” στην κατοχή της με αποτέλεσμα το ματς να αφήνει “περίεργη” γεύση στον Ολυμπιακό. Κι αυτό γιατί στο τέλος της βραδιάς και με βάση τις δύο πολύ κλασσικές ευκαιρίες, οι ερυθρόλευκοι θα μπορούσαν να είχαν φύγει νικητές. Μπορούσαν και καλομπορούσαν ακόμα και “εγκλωβισμένοι”, ακόμα και με δέκα. Κι αυτό ίσως είναι το σπουδαιότερο κέρδος της βραδιάς.
Πλέον επιστρέφουμε στην ελληνική πραγματικότητα με τον Ολυμπιακό να έχει τρεις ημέρες να προετοιμαστεί για το παιχνίδι με τον Πανιώνιο. Το ευρωπαϊκό πέρασε και τώρα εστιάζουμε στον στόχο που και χθες ο κόσμος ζήτησε από την ομάδα. Το πρωτάθλημα.
