“Και τώρα οι δυο τους… Διαμαντίδης εναντίον Σπανούλη, ο Σπανούλης για τρεις… ΜΕΣΑΑΑΑΑΑ… Ο Σπανούλης 81-82, ο Παναθηναϊκός δεν έκανε φάουλ και το πλήρωσε… Ο Χαραλαμπόπουλος δεν μπορεί και ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής…”
Λόγια από την περιγραφή ενός αγώνα που δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ στην ζωή μας. Περιγραφή του αγώνα που έγινε σαν σήμερα πέρσι στο ΟΑΚΑ, όταν ο Παναθηναϊκός φιλοξενούσε τον Ολυμπιακό στον τέταρτο τελικό και που έμελλε να γραφτεί μία χρυσή ιστορία, μια μεγάλη βραδιά που κανείς, ούτε “ερυθρόλευκος” αλλά ούτε και “πράσινος” μπορεί να ξεχάσει!
Όλα αυτά λόγω ενός κυρίου που είχε ακούσει τα… πάντα όταν το 2010 πήρε την απόφαση να αφήσει τον Παναθηναϊκό και να μεταγραφεί στον Ολυμπιακό. Αυτό βέβαια δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, αφού παραδοσιακά οι μετακινήσεις από τον έναν “αιώνιο” στον άλλο συνοδεύονται από χιλιάδες “κοσμητικά”. Ο λόγος για τον Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος ερχόμενος στον Πειραιά είχε τους δικούς του στόχους και βρέθηκε ανάμεσα σε μία νέα ομάδα παικτών προκειμένου να τους υλοποιήσει.
Κι όμως, ούτε στον Ολυμπιακό πέρασε λίγα. Ήταν αρκετές οι φορές που τα είχε “ακούσει” από μερίδα οπαδών μετά από ήττες, είτε επειδή έχασε κάποιο σουτ, είτε επειδή έκανε ένα κακό παιχνίδι όταν η ομάδα του τον χρειάστηκε. Μάλιστα, το 2013, όταν είχε ακουστεί ότι επρόκειτο να φύγει, κάποιοι το θεωρούσαν την καλύτερη λύση, αφού θα ερχόταν ένας άλλος στη θέση του για να πάρει τον Ολυμπιακό στις πλάτες του. Στην πραγματικότητα, αυτός ο κάποιος δεν υπήρξε ποτέ. Κανείς δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει την παρουσία του Βασίλη Σπανούλη. Κανείς δεν θα μπορούσε να έπαιρνε την μπάλα στα χέρια του όταν εκείνη “έκαιγε” και να ανατρέψει την κατάσταση.
Κάπως έτσι έγινε και στο περσινό παιχνίδι. Στα τελευταία δευτερόλεπτα, όταν πήρε τη μπάλα στα χέρια του και μόνο σε εκείνη την φάση, δεν υπήρχε κανένας άλλος συμπαίκτης του στο παρκέ, όπως και δεν υπήρχε κανένας άλλος αντίπαλος. Ήταν μόνος του, απέναντι στον Διαμαντίδη. Το τι μπορεί να σκέφτηκε το ξέρει μόνον ο ίδιος, αλλά αν προσπαθήσει κανείς να “διαβάσει” το τι σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή που η μπάλα ζύγιζε 200 κιλά και ενώ ήξεραν όλοι ότι θα πάρει το σουτ, θα κατέληγε σε δύο συμπεράσματα:
Ή ότι θα αστοχήσει και η σειρά θα πάει σε πέμπτο ματς, ή ότι θα το βάλει και απλά θα γράψει ιστορία. Στην πρώτη περίπτωση, δεν είχε τίποτα να χάσει αλλά οπωσδήποτε κάτι θα “άκουγε” επειδή επέλεξε να επιχειρήσει αυτό το τρελό τρίποντο. Στην δεύτερη όμως θα γινόταν ο ήρωας όχι της βραδιάς, όχι της χρονιάς αλλά της ιστορίας του Ολυμπιακού. Και γνωρίζοντας ο κόσμος πολύ καλά από τι είναι “φτιαγμένος” ο Σπανούλης, ήξερε εκ των προτέρων ότι θα το δοκίμαζε το σουτ…
Μπορεί να ακούγεται “βαρύς” ο χαρακτηρισμός ότι έγινε ο ήρωας της ιστορίας του Ολυμπιακού, αλλά στην υποδοχή στο ΣΕΦ, κανένας άλλος παίκτης δεν έχει σηκωθεί στα χέρια από τους οπαδούς των “ερυθρολεύκων”! Ήταν μία αλήθεια την οποία φρόντισαν να επιβεβαιώσουν όλοι όσοι συγκεντρώθηκαν στην υποδοχή των πρωταθλητών στο Φάληρο. Και πώς όχι, άλλωστε. Αφού τους τελικούς φρόντισε να τους μετατρέψει σε… δικούς του τελικούς. Έκανε το 1-1 στο ΟΑΚΑ πάλι με τρίποντο στα τελευταία δευτερόλεπτα, ενώ στον δεύτερο τελικό, με εκείνα τα δύο ψυχωμένα τρίποντα έφερε τη σειρά στο 2-1. Η τελευταία εικόνα που έμεινε, είναι αυτή!
Αφού κόπασαν οι πανηγυρισμοί και η αποθέωση, ο καθένας εύλογα μπορεί να αναζητήσει τι έγινε μετά. Αυτό που έγινε είναι ότι επί ημερών Σπανούλη, ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει τρία πρωταθλήματα, πάει για τέταρτο, δύο Ευρωλίγκες, ένα Διηπειρωτικό και ένα Κύπελλο Ελλάδος!
Και για να μην ξεχνάμε, με το τρίποντο αυτό, ο Βασίλης Σπανούλης “έσβησε” ακόμη κάτι από τις μνήμες των ερυθρόλευκων φιλάθλων, εκείνο το μπρέικ του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ το 1999, 17 χρόνια μετά ο αρχηγός των πρωταθλητών χάρισε στον κόσμο της ομάδας μία νέα μνήμη που δεν θα ξεχαστεί ποτέ και μαζί το πρώτο back to back πρωτάθλημα μετά από 19 χρόνια.
