Ο Νίκος Ζέρβας γράφει για τον ακατανόητο τρόπο που ο Ολυμπιακός βάζει φέτος τρικλοποδιές στον εαυτό του.
Για αρχή, επιτρέψτε μου κάτι προσωπικό, που σπανίως αναφέρω σε κείμενο. Ακολουθώ δημοσιογραφικά εκτός έδρας τον Ολυμπιακό εδώ και δώδεκα χρόνια, με μοναδικό διάλλειμα την φετινή σεζόν της πανδημίας. Ε, όσο και αν προσπαθώ να θυμηθώ παιχνίδι ανάλογο με το χθεσινό που έστειλε στην… αϋπνία το μεγαλύτερο κομμάτι όσων αγαπάνε να λατρεύουν το μπασκετικό τμήμα του συνδέσμου, δεν βρίσκω.
Ιδιαίτερα για ένα παιχνίδι όπως το χθεσινό που ήταν κομβικό για την επίτευξη του φετινού στόχου της επιστροφής στα πλέι οφ. Όσο και αν στο μπάσκετ έχουμε δει τα πάντα, με τους «ερυθρόλευκους» μάλιστα τις περισσότερες φορές στην σύγχρονη ιστορία τους να είναι οι θύτες των ανατροπών, και όχι τα θύματα όπως χθες, το χαρακίρι στο Κάουνας είναι από αυτά που λες: «δεν μπορεί, θα ονειρεύομαι». Δυστυχώς όμως είναι η πραγματικότητα. Και λέει πως για να συμβεί, από το 1’:54’’ όπου ο ΜακΚίσικ αστοχεί στο αριστερό λέι απ του «κλειδώματος» της νίκης, ο Ολυμπιακός δεν παίρνει ούτε μία σωστή απόφαση. Είτε σε άμυνα, είτε σε επίθεση. Ένα καλάθια ή μία αποτελεσματική άμυνα χρειαζόταν για να αποφευχθεί η ήττα. Και δεν ήρθε ποτέ.
Ήρθε και το λάθος των διαιτητών να μην δουν το καθαρό σπρώξιμο του Γουόκαπ πριν κλέψει την μπάλα από τον Σλούκα και το… πικρό «έδεσε». Μετά τον θρίαμβο στο Τελ Αβίβ, η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα είχε μομέντουμ και ευκαιρία για ένα 3/3 που θα τις έδινε πανίσχυρο πλεονέκτημα στην μάχη της οκτάδας. Αντ’ αυτού έκανε 1/3 και μάλιστα με το… ζόρι, αφού σε κανένα παιχνίδι δεν διαφοροποίησε-βελτίωσε το μεγαλύτερό της πρόβλημα φέτος. Την αστάθεια που παρουσιάζει. Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, έχουν γίνει 21 αγώνες και ακόμα και όσοι έχουμε δει ζωντανά, αλλά και σε επανάληψη κάθε δευτερόλεπτό τους, δεν έχουμε καταλήξει ακόμα στο ποια είναι η μπασκετική ταυτότητα του Ολυμπιακού. Ποιες είναι οι σταθερές του και σε ποια σχήματα έχει καταλήξει ότι τον βοηθούν περισσότερο όταν η μπάλα «καίει».
Αυτή, μαζί με την απειρία αρκετών παικτών του από την διοργάνωση, είναι ίσως μία εξήγηση για τις μεταπτώσεις που παρουσιάζει. Και πλέον εμφανίζονται όχι μόνο από αγώνα σε αγώνα, αλλά από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο. Σε συνδυασμό με τους τραυματισμούς και την επιμονή να μην γίνει διορθωτική κίνηση (σε ψηλό «φωνάζει» καιρό τώρα, σε κανονικό πλέι μέικερ θα ήταν η πλήρης αναβάθμιση), ορίζουν σε μεγάλο βαθμό και την μοίρα της ομάδας. Που σίγουρα θα μπορούσε με το ίδιο ακριβώς πρόσωπο και υλικό που έχει να ήταν πιο ψηλά στην βαθμολογία, όπως θα μπορούσε να ήταν και ακόμα πιο χαμηλά. Μπάσκετ είναι. Όπως η τύχη και η αβλεψία που αντιπάλου σου δίνει νίκη στην Λιόν, έτσι στην παίρνει στο Κάουνας. Και τα δύο παιχνίδια, όπως και τα περισσότερα από τα άλλα δεκαεννέα, έχουν μία κοινή συνισταμένη: Το ότι ο Ολυμπιακός δεν παίζει σταθερά καλό μπάσκετ για μεγάλα διαστήματα, ώστε να κάνει την ζωή του ευκολότερη.
Αντιθέτως, όλη η ομάδα, διότι θα είναι λάθος να εστιάσουμε π.χ. σε ένα λάθος ενός παίκτη ξεχωριστά ή μία απόφαση του προπονητή, βάζει τρικλοποδιές στον εαυτό της. Αυτό είναι θέμα όλης της ομάδας. Που πλέον έχει ένα φαινομενικά αδύνατο βουνό να ανεβεί, αν θέλει να προλάβει τα πλέι οφ. Το πρόγραμμα γίνεται ακόμα δυσκολότερο, ο τρόπος που χάθηκε χθες το παιχνίδι είναι ο χειρότερος δυνατός για την ψυχολογία των αποδυτηρίων, ενώ είναι δύσκολο να αλλάξει κάτι τόσο δραστικά στις επόμενες δέκα μέρες όπου υπάρχουν κατά σειρά αγώνες με Αρμάνι Μιλάνο (εκτός), Μπαρτσελόνα (εντός) και Παναθηναϊκό (εντός). Η ήττα στο Κάουνας, με ότι αυτή συνεπάγεται για ισοβαθμίες, σύνολο νικών που χρειάζονται κλπ., είναι φαινομενικά μαχαιριά.
Ένα πράγμα δίνει παρηγοριά και ελπίδα. Η ίδια η… τρέλα του Ολυμπιακού, που έχει νικήσει την πρωτοπόρο της Ευρωλίγκας Μπαρτσελόνα στην έδρα της και έχει χάσει από την προτελευταία Βιλερμπάν στην δική του έδρα! Χρειάζονται λογικά μίνιμουμ επτά νίκες σε δεκατρείς αγώνες, ζητούμενο ρεαλιστικά εφικτό. Με μια διαφορά. Να εγγυηθεί κάποιος και κυρίως η ίδια η ομάδα στον εαυτό της, πως σε αυτά τα παιχνίδια, θα κάνει το αδύνατο-δυνατό για να παρουσιάσει όσο πιο σταθερά και με διάρκεια γίνεται, το πρόσωπο που θα την οδηγήσει σε υπερβάσεις. Δηλαδή το καλό της. Γίνεται; Ο χρόνος θα δείξει…
Υ.Γ.: Κρίμα για τον συγκλονιστικό Πρίντεζη. Δεδομένα είναι στο κομμάτι όσων χάσαμε χθες βράδυ τον ύπνο μας για αυτό το χαρακίρι.
