Το σήμα στην καρδιά…

Καμιά φορά σε αυτό το τόσο υπέροχο αλλά και “σιχαμένο” ώρες και στιγμές άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο, αναλόγως βέβαια πως στο “σερβίρουν” στα μάτια σου (ή στο τηλεοπτικό σου δέκτη), έρχονται στιγμές που θέλεις να ταυτιστείς, ρε αδερφέ, με κάποια κατάσταση. Να δεις, τελος πάντων μπροστά στα μάτια σου κάτι που θα γούσταρες πάρα πολύ να κάνεις εσύ αλλά δεν είσαι σε θέση να το κάνεις, αφού κάθεσαι ή στην εξέδρα “incognito” και δε σε βλέπει κανείς, ή κάθεσαι μπροστά από τον τηλεοπτικό σου δέκτη.

Το γκολ του 94ου λεπτού που πέτυχε ο Γιάγκος – Δράκος – Βούκοβιτς, είναι για πολλές ωραίες λεζάντες. Είναι πως το βλέπεις, αλλά εκείνη την ώρα είναι και πως το νιώθεις. Η επίτευξη του τέρματος αυτού, πρέπει να προκάλεσε “έκρηξη” ενθουσιασμού σε κάθε ερυθρόλευκο που παρακολούθησε το ματς. Από τον διπλανό παίκτη του Βούκοβιτς, μέχρι τον τελευταίο φίλαθλο που παρακολούθησε το ματς.

Είναι η ρημάδα η στιγμή που μπροστά από τα μάτια σου έχει “παρελάσει” η γκίνια. Πρώτη και καλύτερη που προηγήθηκε χρονικά στο ματς του Περιστερίου που είδαμε… τα πάντα και σήμερα! Γκίνια γκίνια γκίνια. Ευκαιρίες που δεν έμπαιναν, που τις έβγαζε ο Μέγερι, που αστοχούσαν για λίγο οι ερυθρόλευκοι. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, από το 25ο δευτερόλεπτο μέχρι το τέλος του.

Μετά αρχίζουν να… “σφυρίζουν” τα όργανα. Για την ακρίβεια (και) σήμερα, άρχισαν να μην σφυρίζουν! Κάτι σπρωξίματα του Γιαννούλη στον Ποντένσε μέσα στην περιοχή, κάτι ο συγκεκριμένος παίκτης (δανεικός από πού άραγε;) έπρεπε να είχε αποβληθεί από το πρώτο ημίχρονο, κάτι ωραία έμμεσα σε επιστροφές του Σάκιτς στον Μέγερι, κάτι άλλα ωραία αγκωνίδια, κλωτσίδια και μπουνίδια από τους γηπεδούχους στους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού. Η λίστα και σήμερα, ατελείωτη!

Αλλά έρχεται αυτή η στιγμή που περίμενες, που παρακάλαγες όλο το παιχνίδι για να βγάλεις από μέσα σου ένα τεράστιο “ΓΑΜΩΤΟ”, αποτελούμενο από πολλά μικρά “υπο-γαμώτα”!

“Ρε φίλε, έπαιξα και σήμερα μπάλα, τους έκλεισα στην περιοχή, με… μισή (αν τη λες και μισή) ευκαιρία, μου κάνουν ένα γκολ από το πουθενά, με παίζει κόντρα και η διαιτησία, δε μου δίνει αυτά που πρέπει, με βαράνε, με κλωτσάνε, μου ρίχνουν αγκωνιές, ε όχι να μου πάρουν και το Χ”. Όχι ρε φίλε και πάλι να πετάξουμε βαθμούς ενώ είμαστε καλύτεροι. Αμαρτία από το Θεό.

Κι έρχεται το γκολ! Και εσύ πανηγυρίζεις αλλά με την άκρη του ματιού σου πιάνεις τον Βούκοβιτς να βαστάει το σήμα στη καρδιά, να το φιλάει και να το δείχνει με βλέμμα ιδιαίτερα αγριεμένο προς κάπου. Δεν ξέρουμε προς τα που ήταν αυτό, δεν ξέρουμε καν αν απευθυνόταν κάπου, αλλά ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΤΑΥΤΙΣΤΗΚΑΜΕ ΟΛΟΙ! Ο Γιάγκος ένωσε όλο τον ερυθρόλευκο λαό απόψε αφού έγινε εκφραστής του πανηγυρισμού που έπρεπε. Αυτό είναι το Σήμα στην Καρδιά. Αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Κι αν δεν σέβονται κάποιοι, θα μάθουν τότε… the hard way!