Σου κλέβουν τον ιδρώτα σου. Κι εσύ κάθεσαι εκεί και το δέχεσαι; Είναι δυνατόν; Να γίνεται το πλέον παγκόσμιο ρεκόρ και εσύ να κάθεσαι εκεί να γίνεσαι μέρος του πιο γελοίου, του πιο τραγικού “πάρτι” μιας σαθρής ομοσπονδίας που έχει ξεφτιλίσει και το τελευταίο μιλιγκράμ του ελληνικού μπάσκετ.
Όταν σου σφυράνε τρία φάουλ απανωτά σε ούτε καν μισό λεπτό, σε μισό λεπτό ρε φίλε να περάσει έτσι για τους τύπους, στο κάνουν απόλυτα ξεκάθαρο. “Θα σε σφάξουμε θες δεν θες, παίξεις δεν παίξεις μπάσκετ. Δε θα σηκώσεις κεφάλι από το πρώτο… μισόλεπτο”!
Παρά το γεγονός ότι όλοι ξέραμε εξ’ αρχής τα όργια που θα γίνονταν, με πολύ κόσμο μάλιστα να παίρνει την απόφαση να μη δει το ματς, ήρθε ο κόσμος στο Καραισκάκη, μετά το μνημόσυνο των θυμάτων της θύρας 7 και έδωσε την ώθηση στην ομάδα. Ήταν στο πλευρό της. Κι ας ήξεραν όλοι περίπου δύο μήνες τι επρόκειτο να συμβεί. Κι ας το βλέπαμε όσο πλησίαζε το ματς.
Όμως όταν πια γινονται τέτοια αίσχη που η επόμενη φορά ξέρεις πως θα είναι χειρότερα από την προηγούμενη, τι μένεις εκεί; Φεύγεις απλά…
