Συγνώμη που μπορεί να ξενερώσετε γιατί δεν θα κάνω κάποια μεταγραφική αποκάλυψη του Ολυμπιακού ή δεν θα ασχοληθώ με τα επικοινωνιακά παιχνίδια Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ στον Ερασιτέχνη, αλλά θα καταπιαστώ με το Last Dance . Ενα ντοκιμαντέρ όχι απλά μάθημα ιστορίας για τους Μπουλς αλλά γιατί από αυτό μπορώ να πω ότι πήρα τεράστιες εμπειρίες και έγινα πιο ώριμος.
Εχω διαβάσει πολλά και διάφορα για όλες τις γαργαλιιστικές και μη ιστορίες του Μάικλ Τζόρνταν , εκνευρίστηκα με τον Τζέρι Κράουζε και την επιμονή του να θέλει να είναι αυτός ο πρωταγωνιστής και όχι οι παίκτες, έπεσε στα μάτια μου ο Πίπεν όταν “κρέμασε” την ομάδα σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις , λυπήθηκα τον καημένο τον Κούκοτς για το Μπούλινγκ του 1992 και αντιπάθησα ακόμα περισσότερο τον Αιζαια Τόμας.
Ομως αυτό το ντοκιμαντέρ ,πέρα από το μπασκετικό, είναι μία ωδή στην καρδιά ,την ψυχή και τη θέληση. Φανταστείτε από που πέρασε αυτή η ομάδα και κάθε ένας από τους πρωταγωνιστές της για να φτάσει εκεί που έφτασε . Ολες τις δυσκολίες που είχε μπροστά του ο πρωταγωνιστής και τις πέρασε με το ταλέντο αλλά και τη θέληση. Τον “κατηγόρησαν” γιατί ήθελε να κερδίζει ακόμα και στα μικρά στοιχήματα που έβαζε με την ασφάλεια του . At any cost. Μα είναι απλό. όταν θες να κερδίζεις και έχεις στόχο να είσαι πρώτος πρέπει πάντα να βρίσκεις κίνητρο. Αυτό έκανε ο MJ. Και επειδή μόνος του δεν μπορούσε πίεζε και τους άλλους να δίνουν όχι το 100 αλλά το 200% . Ηταν ,με λίγα λόγια ηγέτης. Ενέπνεε τους πάντες γύρω του. Κα μτξ μας όλοι πρέπε να νιώθουν ευλογημένοι που ασχολήθηκε μαζί τους.
Δεν μπορείς όμως να μη δακρύσεις με τον Στιβ Κερ. Δεν είδα τόσο το the Shot με τους Τζαζ , όσο το θέμα με τον Στιβ Κερπάνω απο 4-5 φορές . Που στα 19 του έμαθε ότι ο πατέρας του σκοτώθηκε στη Βηρυτό με σφαίρα στο κεφάλι. Πέρασαν τα χρόνια και όμως ο ίδιος δεν ξέχασε. Και πως να ξεχάσει. Δεν γίνεται. Και όμως βρήκε διέξοδο και έκανε τον Πατέρα του εκεί ψηλά περήφανο. Γυρίζω πίσω στον Τζόρνταν και στον πανηγυρισμό του στο τέταρτο πρωτάθλημα κι πρώτο μετά την επιστροφή του. Ηταν η ημέρα του Πατέρα. Ο Εξωγήινος Μάικλ έγινε γήινος. Για να καταλάβουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ότι Μάνα είναι μόνο Μία ,αλλά και ο Πατέρας είναι ο εμπνευστής της οικογένειας. Ο Ηγέτης.
Πάω στον Πίπεν . Ο αδικημένος που έβγαζε πάντα ίσως και με ένα κακό τρόπο τα παράπονα του. Ο Υπαρχηγός όμως είχε και αυτός φοβερά πράγματα να ζήσει. Η οικογένεια του είχε δύο ανθρώπους σε καροτσάκι και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα. Η ζωή δεν ήταν ποτέ γενναιόδωρη. Ισως για αυτό του έβγαινε ένα κόμπλεξ να πω, μία κακή αντίδραση να πω που τον ακολουθεί και σε επιλογές του μέχρι τώρα. Ο αυτοκαταστροφικός Ρόντμαν που έγινε τοπ όνομα και για τα ριμπάουντ αλλά και για την τρέλα του βρήκε την ισορροπία του δίπλα στον Μάικλ. Χωρίς να αποφύγει τις ακρότητες, αλλά είναι φοβερή η προσαρμοστικότητα του στα δύσκολα. Μου έκανε εντύπωση πως απο ένα τριήμερο σεξ και ποτού ή βραδιές wwe εν μέσω τελικών όχι μονο έπαιζε αλλά ήταν και κομβικός.
Ο Κούκοτς , αυτό το αγόρι απο τη Δαλματία που έκανε την Ευρώπη να παραμιλά, και φεύγοντας από την Γιουγκοπλάστιικα δεν πήγε σε κάποια μεγάλη ομάδα με τοπ όνομα αλλά στη Μπένετον Τρεβίζο πήγε στο Σικάγο με τους μισούς και ειδικά το δίδυμο Τζόρνταν -Πίπεν να τον κοιτούν με μισό μάτι ,αλλά το ταλέντο και τα ανεπανάληπτα “καρύδια” που διέθετε τον κατέστησαν πρωταγωνιστή.
Τον Πάξον, που πήρε το δικό του μερίδιο επιτυχίας από τον Τζόρνταν αλλά και όλους τους υπόλοιπους οι οποίοι έκαναν λίγα ή πολλά για να γραφτεί η ιστορία. Και βέβαια τον “Ζεν Μάστερ” Φίλ Τζάκσον. Που με την ηρεμία του, τη φιλοσοφία του που διέθετε και πολύ υπομονή συν το ανυπέρβλητο ταλέντο του στην προπονητική αλλά και τη διαχείριση ήταν αυτός που απο την άκρη του πάγκου αποτελούσε τον απόλυτο ενορχηστρωτή.
Βλέποντας λοιπόν το Last dance πήρα πολλά και σημαντικά μαθήματα για να γίνω καλύτερος άνθρωπος αλλά και να καταλάβω και να το μεταδώσω σε μία νέα επίδοξη αθλήτρια , την κόρη μου , πως για να πετύχεις στη ζωή χρειάζεται πάθος -θέληση-καθαρό μυαλό και σίγουρα τύχη. Αν δεν προσπαθήσεις όμως ,δεν θα μπορέσεις ποτέ να δείς αν θα μπορούσες να τα καταφέρεις.
