Ξεκινώντας αυτό το άρθρο ,θεωρώ πως πλέον δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση πως ο Ολυμπιακός πανηγύρισε μία ακόμα μεγάλη ευρωπαϊκή επιτυχία. Γιατί πολύ απλά οι σπουδαίες ευρωπαϊκές βραδιές για το καμάρι της Ελλάδας είναι πλέον ρουτίνα. Και κάπως έτσι για ακόμα μία φορά ο Ολυμπιακός φώναξε ότι είναι Olympiacos!
Aυτό που έχει “Χτίσει” τα τελευταία χρόνια ο Μαρτίνς είναι κάτι το υπέροχο. Είναι μία ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις, αλλά παράλληλα και ένα προπονητή να εξελίσσεται σε απίστευτο βαθμό.
Ενα προπονητή που δεν φοβάται, στέκεται γερά στα πόδια του και καθοδηγεί σαν Professor η Στρατηγός ή όπως αλλιώς εσείς θέλετε χαρακτηρίστε τον, αυτή τη μεγάλη ομάδα.
Πρώτα από όλα είναι πιστός στο πλάνο του, εμπιστεύεται αυτούς που ξέρει ότι θα του κάνουν τη δουλειά και δεν είναι δημοσιοσχετίστας όπως αρκετοί άλλοι προπονητές. Ξέρει πότε πρέπει να κάνει την κίνηση από τον πάγκο και γιατί πρέπει να την κάνει. Σήμερα, πχ. είδαμε τον Μπόας, διαφημισμένο γαρ, να κάνει τρεις αλλαγές στο 76, σε κόρνερ με κινήσεις που μάλλον μπέρδεψαν την ομάδα του παρά τη βοήθησαν. Ο Μαρτίνς είχε “διαβασει” την αδυναμία της Μαρσέιγ στα στόπερ, έβαλε Φορτοιύνη και εν συνεχεία τον Χασάν που “γέμισε” περισσότερο την περιοχή ,παρέα με τον Ελ Αραμπί και αφού στο 84, ο Μαροκινός δεν τα κατάφερε ,το έκανεο Αιγύπτιος. Και τι μέρα. Που συμπληρώνονται πέντε χρόνια από το θάνατο του Πατέρα του .Και τότε είχε σκοράρει και πάλι απέναντι στην Μαρσέιγ με τη φανέλα της Μπράγκα και γκολ στο 60 με υπέροχη λόμπα.
Και βέβαια δεν είναι μονο οι νίκες αυτές που γεμίζουν τον κόσμο. Είναι και η αυτοπεποίθηση που βγάζει η ομάδα. Ο τρόπος ανάπτυξης, ο τρόπος άμυνας , ο τρόπος που αντιδράει στα λάθη. Αλλες χρονιές, λάθη όπως στο 46 που οδήγησαν τον Μπενεντέντο στο τετ α τετ και τον Σα να διώχνει μπορεί να έφερναν τρικυμία . Οχι όμως σε αυτό τον Ολυμπιακό. Οχι στον Ολυμπιακό του Πέδρο.
