Ο Παύλος Σαχτούρης γράφει για την επίσημη αγαπημένη των Ελλήνων φιλάθλων, την εθνική πόλο Ανδρών, τη χρυσή Ολυμπιονίκη στις καρδιές μας.
Ασημένιο μετάλλιο -το πρώτο στην ιστορία της- για την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο. Η Ελλάδα δεν τα κατάφερε στον τελικό απέναντι στη χρυσή Ολυμπιονίκη του Ρίο, τη Σερβία. Σε έναν τελικό που κρίθηκε εν πολλοίς στο πρώτο οκτάλεπτο, οι διεθνείς μας δεν είχαν αντίστοιχη εμπειρία με εκείνη των αντιπάλων τους κι αυτό στοίχισε.
Αλλά ο αγώνας ήταν μόνο 32 αγωνιστικά λεπτά. Το ταξίδι ήταν όλα αυτά που έγιναν από την πρώτη ημέρα στο Τόκιο μέχρι και σήμερα. Το ταξίδι είναι απόλυτα πετυχημένο. Το ταξίδι αυτό δημιουργεί προσδοκίες για το μέλλον. Αυτή η ΟΜΑΔΑΡΑ έκανε την υπέρβασή της. Κατάφερε να φτάσει στον τελικό, ανέβηκε στο βάθρο.
Το χρώμα του μεταλλίου δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Ασημένιο αυτή τη φορά. Την επόμενη θα έρθει το χρυσό. Η Ελλάδα απέδειξε πώς είναι ΟΜΑΔΑ με όλη τη σημασία της λέξης. Όταν βλέπεις αυτά τα παιδιά να είναι στεναχωρημένα που δεν κατάφεραν να ανέβουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, καταλαβαίνεις το μέταλλο αυτής της ομάδας.
Καταλαβαίνεις γιατί αυτή η ΟΜΑΔΑΡΑ έχει βάλει ψηλά τον πήχη για το μέλλον, για τις επόμενες σπουδαίες διοργανώσεις. Οι παικταράδς αυτοί έδειξαν πώς μπορούν να πετύχουν ακόμα πιο μεγάλα πράγματα.
Στον τελικό είχαν απέναντί τους μια ομάδα που είναι μαθημένη από αυτές τις αναμετρήσεις, αυτές τις καταστάσεις. Κι αυτό μέτρησε στα κρίσιμα σημεία του τελικού. Αλλά αυτό αποτελεί και το καλύτερο «μάθημα» για το μέλλον, για τις επόμενες μεγάλες διοργανώσεις. Το Παγκόσμιο του 2022, το επόμενο Ευρωπαϊκό, τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι το 2024.
Μόνο ευγνωμοσύνη, μόνο υπερηφάνεια, μόνο υπόκλιση στον Θοδωρή Βλάχο και τα παιδιά του. Μας έκαναν να κλάψουμε από χαρά. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους απονείμουμε τα εύσημα για την σπουδαία τους επιτυχία.
