Ο Νίκος Ζέρβας, γράφει στο redaroume για την χθεσινή αναμέτρηση του Ολυμπιακού με την Εφές.
Ας αρχίσουμε από το επίπεδο της ως τώρα βαθμολογικής συγκομιδής. Ο Ολυμπιακός έχει ισορροπημένο ρεκόρ 3-3, που θα μπορούσε στην χειρότερη περίπτωση να είναι 4-2 αν είχε κερδηθεί εκείνο το κρίσιμο ριμπάουντ με την Ζάλγκιρις και στην καλύτερη 5-1, αν δεν είχε εμφανιστεί μπλαζέ και με αρκετές λάθος αποφάσεις στο Μόναχο.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ακόμα και απέναντι στην καλύτερη και πιο πλήρη ομάδα της Ευρωλίγκας την τελευταία τριετία, Εφές, ο Ολυμπιακός έφτασε την υπόθεση στην μία κατοχή, παρότι η αίσθηση κυριαρχίας και διαφοράς ποιότητας της τουρκικής ομάδας, έβγαζε… μάτι. Ο πρώτος μικρός απολογισμός λοιπόν δεν είναι ούτε θετικός, αλλά ούτε αρνητικός. Η Ευρωλίγκα έχει ακόμα δρόμο (αν δεν της τον φράξει ο κορωνοϊός), τα αποτελέσματα συνεχίζουν να είναι αλλοπρόσαλλα, οι έδρες δεν παίζουν σχεδόν κανένα ρόλο, οπότε δεν υπάρχει λόγος να στέκεσαι παραπάνω απ’ ότι πρέπει στον βαθμολογικό πίνακα.
Αντιθέτως και συνυπολογίζοντας όλες τις παραμέτρους της πραγματικότητας στην οποία παίζουν, προπονούνται και ταξιδεύουν οι ομάδες, ένα πρώτο αγωνιστικό μπούσουλα μας έχουν δώσει για τον Ολυμπιακό οι πρώτες έξι αγωνιστικές. Και αυτός λέει πως είναι μία ομάδα με καλό ρόστερ και ταλέντο, που ψάχνει όμως ακόμα ταυτότητα, «χημεία», ισορροπία και σωστό αγωνιστικό προσανατολισμό. Που έχει δύο-τρεις χτυπητές αδυναμίες, όπως τα πολλά χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, η αδυναμία των παικτών του στην περιφερειακή άμυνα, που συνοδεύεται από έλλειψη εξυπνάδας στην χρήση των φάουλ και ότι τα λάθη δεν είναι απλώς λάθη, αλλά δίνουν την μπάλα στον αντίπαλο για να επιτεθεί, βρίσκοντας την άμυνα σε καταστάσεις ανισορροπίας.
Τα τρία αυτά στοιχεία, αν είχαν αποφευχθεί ή είχαν βελτιωθεί, θα έδιναν αυτόματα μία-δυο νίκες παραπάνω, καλύτερη συνολική εικόνα και κυρίως, καλύτερη ψυχολογία ενόψει της συνέχειας. Κανένα από αυτά, δεν απαιτούν υψηλότερο μπάτζετ, αλλαγές παικτών και ιδιαίτερα προπονητικά τρικ. Καλή η κουβέντα που ανοίγει σε κάθε ήττα για το τι λείπει από τους «ερυθρόλευκους», όμως το ριμπάουντ είναι θέμα διάθεσης και τοποθέτησης, το να κάνουν ένα-δύο καλά φάουλ για να μην κάνει… βόλτες ο αντίπαλος στην ρακέτα σου, είναι θέμα μυαλού και τα λάθη είναι θέμα συγκέντρωσης. Επαναλαμβάνοντας λοιπόν την ίδια τακτική, ο Ολυμπιακός αδικεί τον εαυτό του και την καλή βάση υλικού ομάδα που έχει φτιάξει. Όποιος αμφισβητεί το παραπάνω συμπέρασμα, δεν έχει παρά να δει ξανά το ματς με την Εφές και να μελετήσει τους αριθμούς.
Ο Ολυμπιακός, εκτός του ότι ήταν πιο εύστοχος σε δίποντα, τρίποντα, βολές, μοίρασε περισσότερες ασίστ, έκανε τα ίδια λάθη, τα ίδια κλεψίματα και μοίρασε περισσότερες τάπες από την αντίπαλό του, έχασε. Δίνοντας όμως επτά έξτρα κατοχές στην Εφές για τους λόγους που προαναφέραμε. Το γεγονός ότι ήταν μέσα στο ματς μέχρι το τέλος και το σκορ έμεινε στο -5, απέναντι σε μία ομάδα που διαθέτει παίκτες των τριών εκατομμυρίων ετησίως (Λάρκιν) και την πιο πλήρη ομάδα σε όλες τις θέσεις στην διοργάνωση, το λες και επιτυχία. Αυτό, έγινε διότι για μεγάλο διάστημα και μετά τους 41 πόντους που δέχθηκε στα πρώτα 13 (!) λεπτά, έδειξε πιο μαχητικό πνεύμα, έπαιξε καλύτερη άμυνα και βρήκε λύσεις και στην επίθεση.
Εύλογα γεννάται λοιπόν το ερώτημα, γιατί να μην το κάνει από την αρχή; Ίσως τώρα να μιλούσαμε για μία τεράστια νίκη-υπέρβαση, που θα έβαζε για τα καλά τις βάσεις για την επίτευξη του μεγάλου στόχου των πλέι οφ. Διότι από την στιγμή που επέστρεψε ο Λάρκιν, δεν βλέπω η Εφες να κάνει και πολλές ήττες στην συνέχεια απέναντι στους ανταγωνιστές του Ολυμπιακού. Χρόνος όμως υπάρχει, όπως και αρκετές προϋποθέσεις και περιθώρια βελτίωσης. Αρκεί στο εξής, παίκτες και προπονητής να μην αδικούν τους εαυτούς τους…
Υ.Γ.1: Είναι φανερό πως για να βρουν ρυθμό κάποιοι παίκτες-κλειδιά, δεν βοηθάει το να παίζουν και οι έντεκα. Με ένα παιχνίδι την εβδομάδα ίσως αν έκλεινε το rotation, να ήταν ευεργετικό. Το παραπάνω, είναι απλή σκέψη και προβληματισμός και όχι… παρατήρηση.
Υ.Γ.2: Ο Σλούκας έχει φοβερή πίεση να ανταποκριθεί άμεσα στον νέο του ρόλο και στις περισσότερες ευθύνες και αυτό του βγαίνει αρνητικά. Φαίνεται στο πόσο αναποφάσιστος είναι, ακόμα και όταν έχει καθαρή επιλογή, κυρίως εκτέλεσης. Δεν υπάρχει λόγος. Ηρεμία χρειάζεται και εμπιστοσύνη. Και ίσως περισσότερα λεπτά στο παρκέ, ακόμα και όταν είναι κακός. Είναι δεδομένο πως, με την βοήθεια όλων, θα φτάσει εκεί που πρέπει και μπορεί.
Υ.Γ.3: Μόνο κακό κάνει να ασχολείται σε τόσο μεγάλο βαθμός πάγκος και παίκτες με κάθε απόφαση των διαιτητών και παρατηρείται από τα… φιλικά. Ακόμα και αν έχουν 100% δίκιο, το μόνο που επιφέρει, είναι έλλειψης συγκέντρωσης και καθαρού μυαλού. Μιλάμε για ομάδα που έχει ζήσει την ελληνική κατάσταση τόσα χρόνια άλλωστε…
