Ενα πρωτοσέλιδο που ένωσε

Το παρακάτω κείμενο δεν έχει να κάνει με μεταγραφή η κάποια τρομερή είδηση αλλά με κάτι το οποίο με “χτύπησε” σε ιδιαίτερα ευαίσθητες χορδές.
Εχοντας χάσει τη μητέρα μου πριν λίγο χρονικό διάστημα βλέποντας τον ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού, τον Εμμανουηλίδη, να λυγίζει on camera ένιωσα σαν να έβλεπα τον εαυτό μου και λογικά αρκετοί θα το ένιωσαν όντας σε αυτή τη θέση που δυστυχώς μοιάζει αναπόφεύκτο καθώς έτσι είναι η ροή της ζωής. Ερχόμαστε-φεύγουμε και πάει λέγοντας.
Ενας πολύ καλός μου φίλος , ο Αλέξης, μου είχε πει ότι χάνοντας τη Μητέρα σου ουσιαστικά το αγόρι γίνεται άνδρας. Αποκόβεται από τον ομφάλιο λώρο και τυπικά καθώς όσο χρονών κα αν πάς ,όσο και αν μεγαλώσεις η μάνα σου θα σε βλέπει πάντα μικρό και θα σε προσέχει. Και είναι αλήθεια. Οταν φεύγει απο τη ζωή η Μητέρα ο άνθρωπος και ειδικά το αγόρι μοιάζει να χάνει το στήριγμα του. Και όσα χρόνια και αν περάσουν αυτό το συναίσθημα ή το ερώτημα “τι θα κάνω χωρίς τη Μάνα μου” πάντα θα υπάρχει. Ακόμα και εγώ τώρα δύο χρονια μετά δεν μπορώ να το ξεπεράσω.
Το βίντεο του Εμμανουηλίδη αντικατοπτρίζει πολλούς ανθρώπους που έκαναν κοινοποίηση το βίντεο, γράφοντας σχόλια και συμμετέχοντας κατ ένα τρόπο στον πόνο του παίκτη του Παναθηναϊκού που δεν είναι η πρώτη φορά που σκοράρει και δεν είναι και η πρώτη φορά που αφιερώνει γκολ εκεί ψηλά στην αγαπημένη του Μητέρα. Αυτή ακριβώς η αντίδραση του νεαρού ποδοσφαιριστή έγινε Πρωτοσέλιδο στον “Κόκκινο Πρωταθλητή” από τον Σωτήρη Πουλόπουλο σε μία κίνηση που θέλησε να καταδείξει κάτι πολύ απλό που όμως είναι δύσκολο να το χωρέσει ο νους οποιουδήποτε στενόμυαλου ανθρώπου .
Ο Εμμανουηλίδης που “λύγισε” μπροστά στην κάμερα για την μάνα του πολύ απλά ένωσε κάθε οπαδό . Ενωσε κάθε άνθρωπο που μπήκε στην ψυχή αυτου του παιδιού. Οταν αισθανθείς αυτό το συναίσθημα, της απώλειας, δεν έχει σημασία τι ομάδα είσαι αλλά πόσο άνθρωπος είσαι. Και ο Σωτήρης Πουλόπουλος, μέσα απο τον “Κόκκινο Πρωταθλητή”, έδωσε μαθήματα και έστειλε μηνύματα. Πολλά Μπράβο γιατί αυτό το πρωτοσέλιδο, στην κυριολεξία, ήταν μάθημα για πολλούς. Διότι η ανθρωπιά είναι πολύ πιο πάνω απο το ποδόσφαιρο