Από παιδιά, όταν αρχίσαμε να βλέπουμε ποδόσφαιρο, μάθαμέ ένα – δυο βασικά πράγματα κοντά στα υπόλοιπα. Ότι δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος σε αυτό το άθλημα και πως η μπάλα είναι… πόρνη! Γιατί μπορεί να μη σου κάνει το χατίρι για 97 λεπτά και σε ένα μόνο να κάνει το χατίρι του αντιπάλου.
Μόνο με αυτές τις δύο ρήσεις μπορεί να περιγραφεί η αποψινή ήττα που γνώρισε ο Ολυμπιακός από τον Δικέφαλο του Βορρά. Και φεύγοντας από το Καραϊσκάκη, έβλεπες στα πρόσωπα του κόσμου να διαγράφεται ένα τεράστιο “κρίμα”. Ένα κρίμα για την υπερπροσπάθεια που έγινε σήμερα. Όμως κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει ένα βασικότατο στοιχείο το οποίο και είδαμε αμέσως μετά το τέλος του αγώνα.
Την ώρα που ο Γιαννιώτης ήταν στο έδαφος και ο Φενταγί σφύριζε την λήξη, την ώρα που ο Ολυμπιακός γνώριζε την ήττα με 0-1, την ώρα που η στατιστική καταμετρούσε 23 προσπάθειες υπέρ των ερυθρολεύκων, ο κόσμος “πάγωσε”. Μόνο προσωρινά όμως. Γιατί και όσοι βρέθηκαν στο Καραϊσκάκη και όσοι είδαν το παιχνίδι γενικότερα, κατάλαβαν πως ο Ολυμπιακός ήταν ανώτερος σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και αναγνώρισαν πως μία μόνο κακή στιγμή, εκείνη του Βούκοβιτς που έστειλε την μπάλα στα δίχτυα της ομάδας του, οι ερυθρόλευκοι θα μπορούσαν να είχαν πάρει την νίκη απέναντι στον ΠΑΟΚ.
Και λέμε μόνο προσωρινά, διότι αμέσως μετά από λίγα δευτερόλεπτα χειροκρότησε τους ποδοσφαιριστές του Πέδρο Μαρτίνς για την προσπάθειά τους. Και όχι μόνο αυτό. Όταν αυτοί έκαναν να φύγουν, άρχισε να φωνάζει ακόμα περισσότερο για να πάνε ξανά κοντά τους και να τους χειροκροτήσουν ξανά.
Ένα χειροκρότημα το οποίο πραγματικά λέει τα πάντα. Ο κόσμος αναγνώρισε, ο κόσμος είδε, ο κόσμος ξέρει. Ένα παιχνίδι στο οποίο ο Ολυμπιακός ήταν πολύ καλύτερος απλά η μπάλα δεν… έμπαινε με κανέναν Θεό στα δίχτυα του ΠΑΟΚ.
Ένα χειροκρότημα δίκαιο και πολύ σωστό. Αφού βρισκόμαστε μόλις στην 5η αγωνιστική ενός “μαραθωνίου”, ο οποίος θα μας κρατήσει στην “τσίτα” για πολλούς μήνες ακόμη. Και χρειάζεται άμεσα ανασυγκρότηση διότι όπως έχουμε ξαναπεί, τίποτα δεν χαρίζεται.
