Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι “τσιφλίκι” καμιας UEFA και καμιας Ευρωλίγκα
Ο Μπιλ Σάνκλι, ένας από τους κορυφαίους προπονητές της Λίβερπουλ, έλεγε πως το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, αλλά κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Κι όμως, να που τελικά ο εκκεντρικός αλλά πανούργος Σκωτσέζος τεχνικός, είχε άδικο…
Ποιος να φανταζόταν εν έτει 2017 πλέον ότι η τρομοκρατία, σαν φαινόμενο, σαν πράξη βίας σαν, οτιδήποτε άλλο μπορεί να επισημαίνει ο ορισμός της, που ακόμα δεν έχει αποδοθεί από τους επιστήμονες, θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις.
Το φαινόμενο μετουσιώνεται όχι απλά κάθε χρόνο που περνάει, αλλά κάθε δευτερόλεπτο. Μπορεί να ακούγεται “κωμικό” αλλά δεν είναι υπερβολή να πούμε πως “δεν ξέρεις από που θα σου έρθει”. Η κατάσταση έχει ξεφύγει και πλέον διαπιστώνουμε πως από πέρσι τον Νοέμβριο ανάμεσα στους στόχους βρίσκονται και τα γήπεδα. Πρώτα το Σταντ Ντε Φρανς και λίγες ημέρες πριν το Vodafone Αrena της Μπεσίκτας.
Μπορεί να είναι ζήτημα εσωτερικής ασφάλειας της γείτονος χώρας, όμως όταν η τρομοκρατία αρχίζει να “ξεφεύγει”, τότε όλοι οι φορείς έχουν καθήκον να προστατεύσουν την ζωή και των εγχωρίων κατοίκων αλλά και των τουριστών – επισκεπτών, ακόμη και των φιλάθλων.
Αυτό δηλαδή που ακόμη δεν έχει κάνει η UEFA και η Ευρωλίγκα, μη θέλοντας να δώσει την χαρά στους τρομοκράτες ότι νίκησαν.
Η αλήθεια σε αυτή τη φράση που χαρακτηριστικά χρησιμοποίησε ο Γιόρντι Μπερτομέου, βρίσκεται κάπου στην μέση. Κάποιοι θεωρούν πως οποιαδήποτε “αναβολή” ή αφαίρεση του Final Four από μία χώρα, και στην προκειμένη περίπτωση από την Τουρκία, είναι “νίκη” της τρομοκρατίας. Όχι. Το να αποτρέψεις μία τρομοκρατική επίθεση με κάθε τρόπο και να διασφαλίζεις την ζωή των ανθρώπων που ήδη έχουν εξαντλήσει τα εισιτήρια του F4 της Κωνσταντινούπολης είναι νίκη του πολιτισμού. Είναι νίκη του ελεύθερου κόσμου.
Μπορεί άραγε κανείς να εγγυηθεί την ασφάλεια των αποστολών και των φιλάθλων που θα βρεθούν στο Final Four; Μπορεί κανείς να εγγυηθεί την ασφάλεια της ερυθρόλευκης αποστολής, των εκπροσώπων τύπου και των φιλάθλων που θα φτάσουν μέχρι το γήπεδο της Οσμάνλισπορ;
Το αν μπορεί δεν κρίνεται, δυστυχώς, από το συγκεκριμένο κράτος, αλλά από τα αποτελέσματα. Και αυτά έχουν δείξει πως σε μία χώρα που μέσα σε ένα χρόνο έχει τέσσερις αιματηρές τρομοκρατικές επιθέσεις και ένα πραξικόπημα στο ενεργητικό της, μάλλον δεν μπορεί… Κι αν δεν μπορεί η χώρα, πως να μπορεί η UEFA ή η Ευρωλίγκα…
Εφόσον, λοιπόν, υπάρχουν κράτη που διαθέτουν καταρτισμένες Ειδικές Μονάδες, για τις οποίες ο κόσμος έχει πληρώσει τα ωραία του τα λεφτά, τότε αυτοί είναι οι αρμόδιοι να αντιμετωπίσουν δραστικά το ζήτημα. Από την στιγμή που η UEFA, η κάθε UEFA, η Ευρωλίγκα και η κάθε Ευρωλίγκα δεν έχουν δυνατότητα να κάνουν τίποτα, τότε οφείλουν να προστατεύσουν την ζωή του παίκτη, του προπονητή του φίλαθλου που τιμάει με την παρουσία του κάθε αγώνα που γίνεται υπό την σκέπη της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου και της ευρωπαϊκής λίγκας μπάσκετ.
Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι τσιφλίκι ούτε της UEFA ούτε της Ευρωλίγκα για να τίθεται σε κίνδυνο. Και η διεξαγωγή αγώνα ή Final Four στην γείτονα χώρα με την υπάρχουσα κατάσταση κρίνεται ως “απόπειρα αυτοκτονίας”.
