Συμπληρώνονται σήμερα αισίως 42 χρόνια από την μαύρη ημέρα της μεγαλύτερης τραγωδίας που έχει βιώσει ο ελληνικός αθλητισμός. – Σταμάτησαν απότομα 21 ζωές για μια πόρτα που δεν άνοιξε ποτέ..
Στις 8 Φεβρουαρίου του 1981 σχεδόν 40.000 οπαδοί θα συγκεντρωθούν στο παλιό «Γ. Καραϊσκάκης» για να παρακολουθήσουν το μεγάλο ντέρμπι του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ
Ο Ολυμπιακός του Γαλάκου και του Αναστόπουλου θα ανοίξει το σκορ στο 30ο λεπτό και η ΑΕΚ θα μπει στα αποδυτήρια με το κεφάλι σκυμμένο. Αυτό όμως που θα ακολουθούσε μετά την ανάπαυλα του ημιχρόνου δεν το περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος φίλαθλος του Ολυμπιακού.
Η ομάδα του θα σημειώσει πέντε γκολ στο δεύτερο ημίχρονο, σκορπίζοντας την ομάδα του Μπάγεβιτς, του Μαύρου και του Αρδίζογλου. Όπως επίσης κανείς δε θα πίστευε ότι εκείνη τη μέρα δε θα τη θυμόταν εξαιτίας του θριάμβου, αλλά εξαιτίας της μεγαλύτερης τραγωδίας που θα γνώριζε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός.
Με το σφύριγμα της λήξης, οι οπαδοί του Ολυμπιακού που βρίσκονταν στη θύρα 7 θα προσπαθήσουν να φτάσουν στη θύρα 1 προκειμένου να αποθεώσουν την ομάδα. Ήταν μία συνήθεια που την είχαν για χρόνια, καθώς αυτή η θύρα βρισκόταν δίπλα στον διάδρομο των αποδυτηρίων. Από εκεί περνούσαν όλοι οι μύθοι της ομάδας όταν άφηναν το γρασίδι, εκεί άπλωναν το χέρι για να δώσουν λίγη αγάπη πίσω στον κόσμο που για ενενήντα λεπτά τους στήριζε βραχνιασμένος.
Στην προσπάθεια τους, λοιπόν, να περάσουν την καγκελόπορτα της θύρας 7, οι πρώτοι που κατάφεραν να φτάσουν ως εκεί, στριμωχτήκαν χωρίς να βρίσκουν διέξοδο. Μπροστά η κλειστή πόρτα -μισόκλειστη σύμφωνα με άλλους- και τα τουρνικέ στη θέση τους εμπόδιζαν να βγουν. Κατεβαίνοντας και οι υπόλοιποι φίλαθλοι, άρχισαν να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο, να στριμώχνονται και να ασφυκτιούν. Δεν έβλεπαν τι γινόταν μπροστά, ο διάδρομος έκανε ένα «τυφλό» γάμμα. Και το κακό δε θα αργήσει να γίνει.
Ένας φίλαθλος θα γλιστρήσει πάνω στα πεταμένα πλαστικά μαξιλαράκια που βρίσκονταν στα σκαλοπάτια λίγο προτού φτάσει στο τέλος τους, παρασύροντας και άλλους που ήταν ήδη εκεί. Αυτοί που ακολουθούσαν θα πέσουν πάνω στους πρώτους, με τον κόσμο να συνεχίζει να ορμάει και να τους καταπατά καθώς όπως είπαμε, δε γνώριζε τι συνέβαινε μπροστά.
Οι μπροστινοί θα προσπαθήσουν να φωνάξουν σε αυτούς που έρχονταν κατά κύματα, αλλά μέσα από τις γεμάτες χαρά φωνές των φιλάθλων κανείς δε θα μπορέσει να ακούσει τίποτα. Η αστυνομία αντιλαμβανόμενη κάπως αργά τον χαμό θα καταφέρει να ξηλώσει ένα τουρνικέ, δίνοντας μία μικρή διέξοδο σε κάποιους. Δε θα είναι όμως αρκετό για να αποσοβήσει την τραγωδία.
Δεκαεννιά άτομα θα χάσουν τη ζωή τους επί τόπου. Λίγο αργότερα θα υποκύψει ένας ακόμη στο «Τζάνειο» Νοσοκομείο, εκεί όπου μεταφέρθηκαν οι δεκάδες σοβαρά τραυματισμένοι με 13 ασθενοφόρα. Έξι μήνες αργότερα θα προστεθεί ακόμη ένας άνθρωπος στον τραγικό απολογισμό, καθώς δε θα καταφέρει να βγει απ’ το κώμα στο οποίο έπεσε εκείνη τη μέρα. Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων θα φτάσει τους 21. Οι 20 από αυτούς ήταν φίλοι του Ολυμπιακού και ένας της ΑΕΚ.
Οι πρώτες σοκαριστικές στιγμές
Η δημόσια τηλεόραση θα μεταδώσει την είδηση σχεδόν αμέσως, κάνοντας έκκληση σε γιατρούς και αιμοδότες. Δεκάδες άνθρωποι θα αρχίσουν να μαζεύονται έξω απ’ το νοσοκομείο, ψάχνοντας πληροφορίες για τους δικούς τους, με τις τραγικές σκηνές να μη λείπουν. Κι έξω απ’ το γήπεδο όμως αρχίζει να μαζεύεται κόσμος.
Πολίτες με τα ιδιωτικά τους ΙΧ θα βοηθήσουν ακόμα και στη διακομιδή των τραυματιών, κάποιοι άλλοι όμως δε θα έχουν τις ίδιες φιλήσυχες διαθέσεις. Τα ΜΑΤ θα απομακρύνουν 300-400 άτομα που θα προσπαθήσουν να εισβάλουν στο Γ. Καραϊσκάκης και να κάνουν τους ενόχους να πληρώσουν. Και ας μην ξέρει κανείς ακόμα ποιος φταίει. Τα πνεύματα είναι τεταμένα, η λογική έχει υποχωρήσει.
Στο «Τζάνειο» φτάνει ο τότε πρωθυπουργός, Γεώργιος Ράλλης, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο υφυπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως, Αχιλλέας Καραμανλής, καθώς και παράγοντες των δύο ομάδων.
Γιατροί βγαίνουν κάθε τόσο απ’ τα επείγοντα και φωνάζουν ονόματα τραυματιών. Συγγενείς ουρλιάζουν και λιποθυμούν. Σύντομα θα ανακοινωθούν και επισήμως τα ονόματα των τριών πρώτων νεκρών. Πρόκειται για τους Γιάννη Κανελλόπουλο, Γιάννη Διαλυνά και Βασίλη Μάχα. Δυστυχώς, σύντομα θα ακολουθούσαν κι άλλοι.
Το έγκλημα που έμεινε ατιμώρητο
42 χρόνια μετά και το έγκλημα παραμένει ατιμώρητο και τα γιατί των οικογενειών ακούγονται σαν μαχαιριά στην καρδιά αλλά κανείς δεν δίνει πειστικές απαντήσεις. 41 χρόνια μετά, αλλά κανείς δεν ξέχασε και κάθε χρόνο τέτοια ημέρα ο μόνιμος πόνος και το πένθος των συγγενών συγκλονίζει και όλους τους άλλους που μπορεί να μην θρηνούν για δικό τους άνθρωπο αλλά ανεξαρτήτων ομάδων αποτίουν φόρο τιμής στα αδικοχαμένα παιδιά.
