Το παιχνίδι απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης είναι το τελευταίο που θα δώσουν οι πρωταθλητές χωρίς τους φιλάθλους τους και συνάμα το τελευταίο που το Καραϊσκάκη θα είναι έρημο και “παγωμένο”, χωρίς φωνές, χωρίς τραγούδια, χωρίς χαρές και πανηγυρισμούς.
Στο τέλος της περσινής σεζόν ήταν τέτοια η “λύσσα” κάποιων να κλείσουν το Καραϊσκάκη για όσες περισσότερες αγωνιστικές μπορούσαν. Να κλείσουν το μοναδικό γήπεδο δηλαδή που σε μία αγωνιστική μαζεύει τόσο κόσμο όσο όλα τα υπόλοιπα μαζί. Γεγονός αποδεδειγμένο.
Τώρα θα πει κανείς πως έγινε και το έκλεισαν χωρίς να γίνει το παραμικρό. Μα είναι δεδομένο πως τον Πρωταθλητή θα κοιτάξουν να “χτυπήσουν”. Ειλικρινά, δεν μπορεί κανείς να αντιληφθεί ακόμη και τώρα γιατί το φαληρικό γήπεδο παραμένει και σήμερα κλειστό. Χωρίς αποδείξεις, χωρίς τίποτα, με “φανταστικές” μαρτυρίες, απλά το έκλεισαν! Με αρκετούς να απορούν κιόλας γιατί ο Ολυμπιακός κυνηγούσε κάθε ένσταση. Πράγματα που πραγματικά τρελαίνουν κάθε άνθρωπο! Αλλά ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι αποφασισμένος, μια γρο8ιά, να φωνάξει “ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ…”.
Κι όμως, ο κόσμος μπορεί να μην είναι σωματικά εδώ, όμως εδώ βρίσκεται και θα βρίσκεται πάντα η ψυχή του και η φωνή του. Από εποχής… τσιμέντων μέχρι νέου Καραϊσκάκη, αυτός ο χώρος έχει “ποτιστεί” με τις φωνές του κόσμου, έχει μαζεμένες τις χαρές, τις δόξες, τις αγωνίες, τα καρδιοχτύπια, τα κασκόλ, τα πανό και ποτέ στην πραγματικότητα δεν μπορεί να είναι άδειος. Ακόμα κι έτσι, κλείνοντας τα μάτια μπορείς να “ακούσεις” το “Ολυμπιακός – Ολυμπιακός” να δονεί τις εξέδρες, να νιώσεις τον παλμό που υπάρχει και να βλέπεις το κόκκινο να κουνιέται.
Είναι το τελευταίο “κρύο” παιχνίδι από την άδικη και χωρίς λόγο τιμωρία που επέβαλλαν στον Ολυμπιακό. Και είθε να είναι το τελευταίο, διότι ο κόσμος ξέρει πολύ καλά να προστατεύει το γήπεδο του. Το σπίτι του που εκεί έχει περάσει πολλές ώρες από την ζωή του. Για αυτό το βροντοφωνάζουμε και το νιώθουμε. Ποτέ ξανά κλειστό το Καραϊσκάκη μας. Όσο κι αν το επιθυμούν αρκετοί, δεν θα επιτρέψουμε να ξανασυμβεί.
