H νίκη, απέναντι στην ΑΕΚ, ήταν ξεκάθαρα και απόλυτα λόγω ποιότητας και βάθους πάγκου. Μία νίκη που τρέφει ακόμα περισσότερο ψυχολογικά τον Ολυμπιακό, εν όψει Αταλάντα, αλλά φέρνει και κάποια συμπεράσματα για πράγματα που πρέπει να γίνουν.
Για να καταλάβει κανείς τη διαφορά . Ο Μαρτίνς βάζει τον 37χρονο μεν ,Βαλμπουενά δε, απο τον οποίο μπαίνει το γκολ του Ολυμπιακού, ύστερα απο το κόρνερ που κέρδισε ο Ελ Αραμπί που είχε μπει αλλαγή στο 80 μαζί με τον Καρβάλιο. Ο Γιαννίκης έβαλε Σακχόφ και Γέφτιτς. Θλίψη πραγματικά για τον προπονητή της “Ενωσης” που είχε την ομάδα του να παίρνει δικαιώματα από τον αντίπαλο και όπως και με τον ΠΑΟΚ να φτάνει στην πηγή αλλά νερό να μη πίνει. Και αυτό ήταν στην άμυνα του Ολυμπιακού, ελέω Σωκράτη που κάποιες στιγμές ήταν μία άμυνα μόνος του.
Οταν όμως στο 80, πολύ αργά κατά την άποψη μου, ο Μαρτίνς έβαλε μέσα Καρβάλιο, Ελ Αραμπι, ο Ολυμπιακός πήρε μπρος και το γκολ έμοιαζε θέμα χρόνου. Αυτό ήρθε από τον Εμβιλά και θα ερχόταν και ένα δεύτερο αν ο Ονιεκουρου έκανε το ποδοσφαιρικά απλό και να σοτάρει στην άλλη γωνία με τον Τσιντώντα εκτός θέσης. Εντάξειω δεν είναι και ο Ζιοβάνι αλλά τέτοια γκολ δεν χάνονται ρε Χένρι.
Από την άλλη αδυνατώ να καταλάβω τι βρίσκει ο Μαρτίνς στον Τικίνιο όσον αφορά στο τρόπο που θέλει ο προπονητής να παίζει η ομάδα . .Οχι ότι ο Βραζιλιάνος είναι κακός. Αλλά με το στιλ που παίζει ο Ολυμπιακός , ο 30 χρονος φορ δεν μπορεί να υπηρετήσει τα “θέλω” του προπονητή.Γεμίσματα-γεμίσματα και αν πιάσει κεφαλιά ή του έρθει μία καλή σέντρα έχει καλώς. Αλλιώς δεν μπορεί να δημιουργήσει ο ίδιος. Και είδαμε πως η ομάδα ενεργοποιήθηκε ξανά επιθετικά και με τον Ελ Αραμπί και τον Καρβάλιο. Δεν ξέρω αν αυτός ο παραγκωνισμός του Ελ Αραμπί έχει να κάνει με το ότι δεν έχει ανανεώσει το συμβόλαιο του, αλλα είτε γίνει ,είτε όχι , ο Μαροκινός είναι υπεραπαραίτητος για τον Ολυμπιακό. Και δεν το λεω εγώ αλλά οι αριθμοί.
