Δεν χρειάζεται να ξέρεις μπάσκετ ειδικών και υψηλών προδιαγραφών, ούτε να αρχίζεις να λες τα διάφορα προπονητικά κόλπα που χρησιμοποιούν οι περιγράφοντες τους αγώνες μπασκετ, που είναι καθαρά όροι προπονητικοί και πιο πολύ μπερδεύουν παρά οτιδήποτε άλλο τον κόσμο, για να καταλάβεις ότι ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι με απλά λόγια…ΑΡΡΩΣΤΟΣ.
Συνήθως λέμε κάθε πέρσι και καλύτερα και αυτό ακριβώς ισχύει στην περίπτωση του Ολυμπιακού που είναι δεδομένο πια πως έχει μεγάλο πρόβλημα ταυτότητας. Το βλέπω στον εαυτό μου ,το βλέπω σε πολύ κόσμο. Πέρυσι-πρόπερσι, οι “Ερυθρόλευκοι” έχαναν με 10 και 15 πόντους και έλεγες..Πάω για καφέ και θα γυρίσω γιατί ο Ολυμπιακός δεν χάνει. Φέτος απλα ,πολύ απλά δεν το λες.
Για ακόμα ένα ματς ,πολλά αβίαστα λάθη ,έλλειψη δημιουργίας και σκορ, τραγική άμυνα και μόνη όαση το μεγαλύτερο κομμάτι της 3ης περιόδου και λίγο το δεύτερο όταν και ξεκίνησε να ροκανίζει τη διαφορά. Οι Αμερικανοί ,που πρέπει να κρατήσουν μία ισορροπία, είναι αλλού, ο Σφαιρόπουλος δεν τους εμπιστεύεται, ειδικά τον Χόλις Τόμπσον, ο Ρόμπερτς ξεκίνησε καλά αλλά χάθηκε και ο Στρέλνιεκς έχει …μπλοκάρει από τότε που γύρισε ο Σπανούλης .Απλά πράγματα. Ο Μακ λίν έμεινε στον ένα πόντο, ο Πρίντεζης σδεν ήταν καλκά ,ο Σπανούλης πάλευε, αλλά δεν έφτανε και πάει λέγοντας.
Χρόνος για κλάματα βέβαια δεν υπάρχει γιατί ακολουθεί ο Παναθηναϊκός. Ενα αδιάφορο ματς, αλλά κομβικό ψυχολογικά. Με νίκη, ο Ολυμπιακός δείχνει ότι έχει ζωή, σε άλλη περίπτωση και κυρίως αν έρθει εύκολη ήττα δεν ξέρω αν θα ψάχνουμε το τραγούδι της Βανδή ,που ρωτάει “Αν υπάρχει ζωή και μετά απο σένα” και αναφέρομαι ξεκάθαρα στον Σφαιρόπουλο.
