Ηταν ένα ντέρμπι από αυτά που έχεις ηρεμήσει απο την πρώτη περίοδο. Σαν παρατηρητής , σαν οπαδός ,αλλά όχι σαν παίκτης και προπονητής. Με 23-4 στην πρώτη περίοδο μόνο αν αυτοκτονήσει μία ομάδα μπορεί να χάσει ένα ματς.
Το βράδυ του Σαββάτου ,ο Ολυμπιακός καλωσόρισε τον Παναθηναϊκό με ένα πολύ δυνατό σκαμπίλι. Με την καλή έννοια που λέει και ο γίγαντας Ηλίας Ψινάκης. Από την αρχή του βροντοφώναξε πως εδώ είναι Πειραιάς και οι παίκτες του Παναθηναϊκού που ενώ κάποια σουτ στην αρχή δεν ήταν άσχημα φάνηκε να έχουν φοβερό άγχος.
Σας έχω ξαναγράψει ότι τη μπασκετική ανάλυση θα την κάνω αλλιώς . Από την πλευρά του φιλάθλου. Θα σας πώ πρώτα γιατί τρελάθηκα. Γιατί είδα ένα κυριαρχικό Φαλ να σμπαραλιάζει τον Παπαγιάννη στα καρφώματα και τα ριμπάουντ, γιατί είδα ένα Σλούκα αφιονισμένο και έτοιμο να καθοδηγήσει την ομάδα, ένα Βεζένκοφ ,παθιασμένο αλλά και παράλληλα μυαλωμένο, ένα Παπανικολάου ,πραγματικό εργαλείο και μεγάλη μου καψούρα προσωπικά,ένα Ουόκαπ κομπιούτερ,ένα Λαρεντζάκη κυνικό .
Είδα, όμως, και ένα Μάρτιν μέτριο,όιπως και το Ντόρσει που πρέπει να κάνει μία αυτοκριτική και να προσπαθήσει να γίνει περισσότερο παίκτης της ομάδας παρά του εαυτού του. Πρέπει να καταλάβει ο ταλαντούχος Τάιλερ ότι η επιτυχία δεν θα έρθει αν δεν δίνει τη μπάλα απο το δεξί στο αριστερό αλλά μόνο μέσα απο την ομάδα. Ούτε όταν ,όσο και αν ο Μποχωρίδης τον προκαλούσε, να χάσει το μυαλό του.
Ο Ντόρσει οφείλει να δώσει άμεσα απάντηση στο ΟΑΚΑ.Ειδικά αν δεν παίξει ο Μακ Κίσικ.
