Το 46ο Πρωτάθλημα έπιασε λιμάνι. Δίκαια- Μάγκικα και Πειραιώτικα. Κόντρα σε όλους και όλα. Κόντρα σε μία “εξυγίανση” που έβαλε δύσκολα στους Πειραιώτες αλλά αυτοί δεν μάσησαν. Με όπλα τη δουλειά ,τη θέληση και την οργάνωση, έδωσαν απαντήσεις. Εκεί που πρέπει . Μέσα στο γήπεδο. Είναι όμως και ένα Πρωτάθλημα των “τίμιων” παικτών. Οχι των απόλυτων σταρ,αλλά αυτών που είναι σε δεύτερο πλάνο.
Μπορείς αλήθεια να μην αποθεώσεις τον Ανδρέα Μπουχαλάκη; Αλλος στη θέση του μετά από όσα τράβηξε, ύστερα απο τον τραυματισμό του στο ξεκίνημα της καριέρας του στον Ολυμπιακό, τη μετακόμιση στη Νότιγχαμ και την επιστροφή του που έμοιαζε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, όχι μόνο δικαιώθηκε αλλά και έγινε πια κομβικός. Αναμένοντας την ανανέωση από πλευράς των Πειραιωτών,όντας και αρχηγός.
Μπορείς να μην αποθεώσεις τον Γιώργο Μασούρα; Ενα παίκτη που όταν μπαίνει στο γήπεδο τα δίνει όλα. Και οκ, μπορεί να χάνει κάποιες φορές γκολ που μοιάζουν άχαστα, αλλά έχει βάλιε άλλα τόσα που είναι καθοριστικά. Συν ότι έχει γίνει ένα απόλυτο ποιλυεργαλείο βοηθώντας και στην άμυνα.
Μπορείς να μην βγάλεις το καπέλο στον 37χρονο Χολέβα που έτρεχε σαν έφηβος πάνω -κάτω βάζοντας κάτω και πολύ νεότερους του;
Mπορείς να μην σταθείς στον Θανάση Ανδρούτσο ; Ενα παιδί των ακαδημιών που παρά τις δυσκολίες δεν ξενέρωσε ποτέ και έβγαλε πάθος και ποιότητα σε μία θέση ,του δεξιού μπακ που οι αμφιβολίες ήταν πολλές όπως και οι απαιτήσεις από τη στιγμή που αποχώρησε ο Ραφίνια και μέσα σε όλα ήρθε ο Λαλά;
Τον Ρεάμπτσουκ που ήρθε άγνωστος από την Πάσος Φερέιρα και βοήθησε τα μέγιστα;
Last but not Least o Αχμεντ Χασάν. Αυτός ό ισως κατά πολλούς αντι τουριστικός φορ που και πέρυσι αλλά και φέτος χάρισε πολύτιμους βαθμούς, προκρίσεις στην Ευρώπη και ίσως ένα μεγάλο κομμάτι του Πρωταθλήματος του ανήκει.
Ειλικρινά ψάχνω να βρώ τον τρόπο που η ομάδα, η καλύτερη όλων των εποχών για εμένα, μπορεί να χάσει τα σκήπτρα, ακόμα και όταν οι αντίπαλοι την πολεμούν με τον τρόπο που την πολεμούν και τρώνε τα μούτρα τους με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο.
