Aγγλία -Ελλάδα 1-2. Η μεγαλύτερη νίκη της Εθνικής και η σπουδαιότερη για πολλούς από τους Ελληνες διεθνείς είναι δεδομένο ότι τους έφερνε με μπερδεμένα συναισθήματα. Από τη μία της χαράς για τη νίκη, και από την άλλη την απύθμενη στεναχώρια για την απώλεια ενός δικού τους ανθρώπου .Του Τζόρτζ Μπάλντοκ.
Θα ήταν προσβολή να γράψουμε κάτι για το ματς πέρα του ότι ΟΛΟΙ έκαναν κατάθεση ψυχής. Σε ένα ματς που ΔΕΝ έπρεπε να γίνει. Σε ένα ματς που κάποιοι ,στο βώμο του καλενταριού, έβαλαν ανθρώπους που πενθούσαν την απώλεια του φίλου και συμπαίκτη τους να παίξουν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα χωρίς να ασχοληθούν ανθρώπινα και βαθύτερα. Λές και είναι κομπιούτερ.
Η ομιλία του Μπακασέτα στα αποδυτήρια προκαλεί ρίγος. Καταδεικνύει, ωστόσο, τον χαρακτήρα μιας ομάδας που είναι ένας για όλους και ΟΛΟΙ για την ομάδα.
Και δεν χάθηκε καμία μονομαχία, τους βάλαμε τέσσερα γκολ ,έστω και αν τα δύο ακυρώθηκαν και για 95 λεπτά οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς έγιναν terminators , όπως τους ζήτησε το σύστημα να γίνει , και άνιωθοι “πάτησαν” την Αγγλία του αστείου ,ως προπονητή, Λί Κάρσλει.
Μετά το τέλος του αγώνα ΟΛΟΙ λύγισαν .Ξαναέγιναν άνθρωποι. Δάκρυσαν-φώναξαν, έβγαλαν το άχτι τους για όλα όσα τραγικά έγιναν σε τηλεοπτικές εκπομπές που κάποιοι ασχολήθηκαν με τη θέα του μπαλκονιού του Μπάλντοκ και δεν ζήτησαν συγνώμη. Η κάποιες αστείες καρικατούρες των Social που θέλησαν να πουλήσουν πνεύμα και εξυπνάδα με το θάνατο ενός ανθρώπου 31 ετών.
Και πάλι ο Μπακασέτας τους ΞΕΦΤΙΛΙΣΕ. Και Μπράβο του. Και δεν με νοιάζει που παίζει στον Παναθηναϊκό. Με νοιάζει που όταν φοράει τη φανέλα της Εθνικής υπερασπίζεται την Ελλάδα και το σήμα. Τα υπόλοιπα είναι για τους κολλημένους άρρωστους
