Το redaroume καταγράφει τους βασικούς άξονες της διαφαινόμενης αποτυχίας του Ολυμπιακού στην φετινή Ευρωλίγκα.
Δέκα αγωνιστικές πριν το φινάλε της κανονικής περιόδου, ο Ολυμπιακός ψάχνει… θαύματα ή αλλιώς τουλάχιστον οκτώ νίκες για να αντιστρέψει την σε βάρος του κατάσταση και να προλάβει το… τρένο των πλέι οφ.
Οι «ερυθρόλευκοι», προέρχονται από τέσσερις σερί ήττες και με ρεκόρ 11-13 δεν έχουν ουσιαστικά καμία πιθανότητα, καθώς δεν υπερτερούν παράλληλα σε καμία ισοβαθμία και ΚΥΡΙΩΣ έχουν κάκιστη αγωνιστική εικόνα, που δεν αφήνει περιθώρια για όρια και… θαύματα. Για να φτάσουμε ως εδώ, έπαιξε ρόλο ο καταστροφικός Ιανουάριος, αλλά και η χθεσινή καταδικαστική ήττα από τον Παναθηναϊκό, όμως τα προβλήματα δεν προέκυψαν τον τελευταίο μήνα.
Υπήρχαν και νωρίτερα, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να κάνει κάτι για να λυθούν, ή τουλάχιστον να βελτιωθούν. Το redaroume τα συγκέντρωσε και σας τα αναλύει… Στον Ολυμπιακό λοιπόν, κόστισαν μεταξύ άλλων τα εξής:
1ον) Η έλλειψη ενός ακόμα γκαρντ-δημιουργού με την δυνατότητα να σκοράρει και φυσικά ενός σέντερ. Τις βραδιές που ο Σλούκας (σ.σ. δεν έχει στηρίγματα και πλάνο που να ταιριάζει στα χαρακτηριστικά του) δεν ήταν καλά ή περιοριζόταν από τις αντίπαλες άμυνες, δεν υπήρχε αντικαταστάτης, με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να παίζει κακό μπάσκετ, χωρίς φαντασία, με πολύ ντρίμπλα και έλλειψη ιδεών. Στο «5» το στοίχημα με τους δύο undersized σέντερ απέτυχε, τα ριμπάουντ χάνονται σε κάθε παιχνίδι και δεν δικαιώθηκε η επιλογή του κόουτς Μπαρτζώκα να μην προσθέσει έναν ακόμα ψηλό με άλλα χαρακτηριστικά. Πολύ περισσότερο αποδείχθηκε λάθος που δεν έγινε προσθήκη-ες τον Δεκέμβριο.
2ον) Κάποιοι παίκτες που δεδομένα είχαν ρίσκο δεν ανταποκρίθηκαν. Έλις και Χάρισον αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, ενώ και ο Ζαν-Σαρλ δεν είναι σταθερός και δεν μπορεί να δώσει περισσότερα, παρά μόνο ως ρολίστας. Ακόμα και ο πιο έμπειρος Τζένκινς ο οποίος αμυντικά είναι συγκινητικός, στην επίθεση σπάνια απειλεί. Την δουλειά του σε μεγάλο βαθμό θα μπορούσε να την κάνει ο Λαρεντζάκης και στην θέση του να είναι αποκτηθεί ο κόμπο-γκαρντ που τόσο λείπει.
3ον) Με το πέρασμα του χρόνου, ο Ολυμπιακός αντί να βελτιώνεται από παιχνίδι σε παιχνίδι, χειροτέρευε. Ομαδικά και ατομικά δεν υπάρχει καμία πρόοδος, με εξαίρεση ίσως τον Σάσα Βεζένκοφ. Παρότι υπάρχει άπλετος χρόνος για δουλειά με προπονήσεις, φάνηκε πως η ομάδα δεν έκανε ούτε ένα βήμα μπροστά αγωνιστικά.
4ον) Το ανήκουστο 4-8 στο ΣΕΦ. Όταν μία ομάδα έχει αξιώσεις για κάτι καλό, δεν γίνεται να έχει χάνει οκτώ αγώνες στην έδρα της, αριθμός αρνητικό ρεκόρ στην ιστορία του Ολυμπιακού. Παράλληλα, υπάρχει αδυναμία διαχείρισης των αγώνων με «Πρέπει», πνευματική ανετοιμότητα-χαλαρότητα στα περισσότερα παιχνίδια, όπου η ομάδα βρέθηκε να κυνηγάει από την αρχή διαφορές.
5ον) Ασφαλώς στην εξίσωση πρέπει να μπει ο σημαντικός τραυματισμός του Κώστα Παπανικολάου, που είναι πάντα κομβικός. Με αυτόν η ομάδα είχε ρεκόρ 7 νίκες και 6 ήττες και χωρίς αυτόν 4 θετικά αποτελέσματα και 7 αρνητικά. Στο κρίσιμο σημείο, ο Ολυμπιακός έχασε και τον Βεζένκοφ, ενώ ρόλο στο να μην βρει τον απαιτούμενο ρυθμό η ομάδα, έπαιξε σίγουρα και η μία εβδομάδα αποχής από τις προπονήσεις λόγω των πολλών κρουσμάτων κορωνοϊού. Πάνω κάτω όμως όλες οι ομάδες και τραυματισμούς έχουν και απουσίες λόγω πανδημίας έχουν υποστεί.
