Είχα καιρό να γράψω ένα σχόλιο για μπάσκετ, όμως πραγματικά δεν μπορώ να μην εκφράσω με λόγια γραμμένα από καρδιάς και να μη βγάλω το καπέλο μου στον Γάλλο Ζαν Σαρλ που σαν …χταπόδι έπιασε στα πλοκάμια του την Αλμπα αλλά και από την άλλη τον Μακ Κίσικ που όταν παίρνει φόρα όχι κατηφόρα αλλα βούρ στην αντίπαλη άμυνα μοιάζει με τον Θρυλικό ΚΙΤ που με το Τurbo Boost πήδαγε στον ..Θεό.
Στο πρώτο ημίχρονο , ο Ολυμπιακός ήταν βοήθα Παναγιά μου. Με την ομάδα να συμπεριφέρεται ακριβώς το αντίθετο από αυτό που είχε πει μία μέρα πριν ο Μπαρτζώκας. Ουσιαστικά ήταν η …11η εντολή που αναφέρει πως Ου υποτιμήσεις τον αντίπαλο σου.
Οι παίκτες του Μπαρτζώκα νόμιζαν ότι θα κερδίσουν επειδή οι Γερμανοί είχαν μία νίκη. Αμ δε. Είναι τοις πάσι πια γνωστό αν σε πάρει η κάτω βόλτα σε ένα ματς τότε, Αντε Γειά. Πόσο μάλλον όταν το ΣΕΦ δεν έχει κόσμο. Κάπως έτσι …24-37 και τα σύννεφα σκεπάζουν το ΣΕΦ.
Χωρίς να το ξέρω, είμαι σίγουρος ότι ο Μπαρτζώκας έγινε…μελιτζανί σαν τον Ομπράντοβιτς στα αποδυτήρια. Φαινόταν και στις δηλώσεις του στο ημίχρονο ότι τα είχε πάρει κρανίο. Φαντάζομαι ότι το 27-9 της τρίτης περιόδου θα τον άφησε χαρούμενο. Με τον Μακ Κίσικ να είναι ΠΑΝΤΟΥ , τον Σλούκα να λειτουργεί ως πρέπει ,τον Ζαν Σαρλ να κάνει σοου σε άμυνα και επίθεση , τον Παπανικολάου να σκοτώνεται για κάθε φάση και το Σπανούλη να θυμίζει τον Kill bill.
Στην τέταρτη περίοδο και στα τρία πρώτα λεπτά αυτού οι παθογένειες εμφανίστηκαν εκ νέου για τον Ολυμπιακό, αλλά Σαρλ ,Σλούκας,Μακ Κίσικ και Βεζένκοφ έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους.
Αυτό που σίγουρα κρατάει ο Μπαρτζώκας είναι το τρίτο δεκάλεπτο και η ισοπέδωση του αντιπάλου. Το κακό, όμως, πρώτο ημίχρονο που θύμισε το μπλακ άουτ με Ζενίτ αλλά και άλλα κομμάτια αγώνων θα πρέπει να προβληματίσουν.
