Ηταν ίσως η πιο ηδονιστική βραδιά αυτή που ζήσαμε στο Καραϊσκάκη και στο ματς με τη Μίλαν .Μία τεράστια νίκη ,μία μάγκικη νίκη ,μία Ευρωπαική νίκη made in Piraeus. Αλλά ήταν και μία δικαίωση για όλα όσες αδικίες έχει τραβήξει αυτή η ομάδα στην Ευρώπη..
Τι να πρωτοθυμηθούμε…Εκείνη τη βραδιά στο Λιον (2000-2001) όταν ο Ολυμπιακός έχασε με 1-0 και κατασφάχτηκε από τη διαιτησία και τελικά αποκλείστηκε επειδή στο ματς του πρώτου γύρου είχε δεχτεί ένα γκολ από τον συγχωρεμένο τον Φοε;
Τον αποκλεισμό από την Ευρώπη για μία καταραμένη ισοπαλία στο Τροντχάιμ;
Εκείνη την καταραμένη βραδιά στο “Ανφιλντ” με το γκολ του Τζέραρντ και τον τόσο άδικο αποκλεισμό από το Τσάμπιονς Λιγκ; Μέσα ήμασταν και το βιώσαμε λεπτό με λεπτό, πίκρα με πίκρα…
Η τον αποκλεισμό από το Τσάμπιονς Λιγκ όταν η Ντόρτμουντ είχε χάσει απο την Μαρσέιγ με γκολ στα τελευταία λεπτά και ενώ ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει την Αρσεναλ.
Να ξεχάσουμε τον αποκλεισμό από την Αρσεναλ πριν τρία χρόνια;
E κάποια στιγμή θα έσπαγε και αυτή η κατάρα. Και έσπασε με τον πιο ηδονιστικό τρόπο…Με τρία γκολ στο δεύτερο ημίχρονο, ένα σουτ του Γκιγέρμε που κοντράρει σε σώμα παίκτη της Μίλαν και μπαίνει γκολ , πάει να μας την ..κάνει με το γκολ με τη λεκάνη του Ζαπάτα, αλλά με ένα πέναλτι απο αυτά που οι Ελληνες διαιτητές της εξυγίανσης αρνούνται να του δώσουν παίρνει μία μάγκικη νίκη και μία μάγκικη πρόκριση…
