Όταν ο στόχος σου είναι το “ταβάνι” της Ελλάδας και της Ευρώπης, είσαι υποχρεωμένος να μην σταματάς ποτέ. Κι όταν μάλιστα το έχεις πιάσει εντός των συνόρων και γνωρίζεις πολύ καλά ότι πέρσι στο “έκλεψαν” με τον χειρότερο τρόπο στο Κίρισι, δεν μπορείς παρά να έχεις… θυμώσει και να θες να διεκδικήσεις με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα αυτό που τόσο άδικα σου στέρησαν.
Εκεί στοχεύουν ξεκάθαρα οι κινήσεις του Ολυμπιακού στο πόλο γυναικών με το ντεμαράζ ανανεώσεων και μεταγραφών που έχουμε δει από τότε που τελείωσαν οι υποχρεώσεις μέχρι και σήμερα. Τελευταία “χτυπήματα” η Έγκενς και η Ρόμπινσον, δύο πολίστριες που μπορούν αποδεδειγμένα να ενισχύσουν τον υπάρχοντα κορμό.
Όπως γράψαμε, πρόκειται για κινήσεις που στοχεύουν ξεκάθαρα προς την κορυφή. Τα κεκτημένα πρέπει να διατηρηθούν στην Ελλάδα και όπως έχουν αποδείξει τα κορίτσια και ο Χάρης Παυλίδης, αντιμετωπίζουν τα παιχνίδια με τρόπο σοβαρό δίχως να λαμβάνουν υπόψιν τις δυναμικότητες των αντιπάλων. Κάθε παιχνίδι είναι ξεχωριστό, είναι μοναδικό και αντιμετωπίζεται με πλάνο νίκης ασχέτως αντιπάλου. Πρόκειται για κάτι που έχει ήδη περάσει στο DNA της ομάδας εδώ και αρκετά χρόνια και σε αυτό συμβάλλουν και οι “σημαίες”! Όλοι γνωρίζουμε τι λέμε δίχως να χρειάζονται… συστάσεις! Λέγεται “δίψα”. Γιατί όταν έχεις αθλήτριες που τα έχουν κατακτήσει όλα, κι όμως τις βλέπεις να “λυγίζουν” μετά από εκείνη την περσινή νίκη – πρόκριση απέναντι στην Πάντοβα, τι παραπάνω μπορείς να πεις;
Την θυμάστε την Αλεξάνδρα με την Πάντοβα που είχε “λυγίσει” μετά την υπερπροσπάθεια; Αν όχι, το θυμάται εκείνη. Την Φιλιώ που κάθε χρόνο παίζει με το ίδιο και ακόμη μεγαλύτερο πάθος σαν να ξεκινάει για πρώτη φορά και που ξεσηκώνει όλες τις συμπαίκτριες της ως γνήσια αρχηγός, παλιές και νέες, πώς να την παραβλέψεις; Όπως και τον Χάρη Παυλίδη σε εκείνη τη θερμή οικογενειακή αγκαλιά με τον Θοδωρή Βλάχο, ο οποίος είχε προπονήσει τότε την ομάδα με την Πάντοβα. Οικογένεια εν ολίγοις.
Κάθε νέα παίκτρια που έρχεται, μπαίνει πολύ γρήγορα στο κλίμα αλλά και στο νόημα του Ολυμπιακού. Που πρωτίστως έχει να κάνει με την οικογένεια και την δίψα για διακρίσεις.
Τα κεκτημένα λοιπόν είναι το πρώτο ζητούμενο. Το μεγάλο ζητούμενο είναι αυτό που με συνέπεια έχει καταφέρει ο Ολυμπιακός τόσα χρόνια. Να βρίσκεται στην ελίτ και του γυναικείου ευρωπαϊκού πόλο. Σταθερά βήματα γίνονται κάθε χρόνο προς την κορυφή, και η κατάκτησή της, που έχει συμβεί στο παρελθόν είναι το μεγαλύτερο δέλεαρ για αυτά τα κορίτσια. Πόσο μάλλον τώρα που έχουν θυμώσει, και το θυμώσει χωρίς εισαγωγικά, αφού θυμόμαστε πως μετά το παιχνίδι με την Κίρισι, η πιο σωστά, την “σφαγή” απέναντι στην Κίρισι, ήταν σκασμένες και νευριασμένες από τον τρόπο που τους στέρησαν το ευρωπαϊκό. Αυτό τον θυμό, που είναι βέβαιο πως τον ένιωσε και η διοίκηση, τον μετέφρασε σε ενίσχυση του συλλόγου με σκοπό να φτάσει και στην κορυφή της Ευρώπης. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί λέγεται ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ και είναι καταδικασμένος να πρωταγωνιστεί παντού!
