Η σημερινή ημέρα είναι κάτι παραπάνω από ξεχωριστή για τον Ολυμπιακό μου, τον Ολυμπιακό σου, τον Ολυμπιακό μας. Είναι τα γενέθλιά του. Ήταν σαν σήμερα, το 1925 όπου στο ταβερνάκι του Μοίρα στον Πειραιά, ελήφθη εκείνη η ιστορική απόφαση για την συνένωση των δύο σωματείων, του Πειραϊκού ποδοσφαιρικού συνδέσμου και ομίλου φιλάθλων Πειραιώς σε ένα γίγαντα. Τον γίγαντα του ελληνικού αθλητισμού που έμελλε μέσα σε αυτή τη πορεία των 94 χρόνων ζωής του να γίνει ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος που γνώρισε αυτός ο τόπος.
Όπως είναι αναμενόμενο, σήμερα θα διαβάσατε ένα σωρό αφιερώματα, ιστορίες, μνήμες και θα είδατε πάρα πολλά βίντεο για τον Θρύλο μας, μέρα που είναι. Στην πραγματικότητα όμως, θα αφιερώσατε πολλά λεπτά από τον χρόνο σας για να αναζητήσετε την δική σας, πιο μακρινή ανάμνηση που σας στιγμάτισε και σας έκανε να ασπαστείτε τον Ολυμπιακό σαν την θρησκεία σας, σαν την λατρεία σας. Με άλλα λόγια, την μέρα που μπήκε το νερό στο αυλάκι και καταλάβατε πάρα πολύ καλά τι σημαίνει Ολυμπιακός. Πολλά εξ’ αυτών θα τα συνάντησες ήδη στο προηγούμενο άρθρο που θα βρεις δημοσιευμένο εδώ.
Όμως είναι και αυτό που λέμε “προσωπική ανάμνηση”.
Μία τέτοια που θα μπορούσες να την βρεις όταν ο πατέρας σου σου έφερνε το πρώτο κασκώλ του Ολυμπιακού στην κούνια σου και επειδή εύλογα ως μικρό παιδάκι δεν μπορείς να το θυμηθείς, αλλά βλέπεις την φωτογραφία που ο ίδιος φρόντισε να σε απαθανατίσει και να την κρατήσει για πάντα έτσι ώστε πολλά χρόνια μετά να στην περάσει για να το δείχνεις στα παιδιά σου.
Μία τέτοια ανάμνηση θα μπορούσε να είναι το πρώτο πρωτάθλημα που είδες να σηκώνει από κοντά ο Θρύλος, όποιο κι αν ήταν αυτό. Και συνήθως, η γενιά των σημερινών τριαντάρηδων και σαραντάρηδων δεν θα ξεχάσουν ποτέ το πρώτο. Εκείνο από το οποίο άρχισε η χρυσή εποποιία του μεγαλύτερου συλλόγου στην Ελλάδα, το 1997. Τότε που γύρω σου έβλεπες τους μεγαλύτερους να κλαίνε από χαρά, δίχως να μπορείς να καταλάβεις το γιατί. Όμως τα χρόνια όσο περνούσαν το καταλάβαινες, βλέποντας αυτή την αυτοκρατορία να γιγαντώνεται και να φτάνει αισίως από τα 25 στα 44! Κι ανυπομονείς να ξαναδείς αυτές τις ημέρες να ξανάρχονται, βάζοντας το δικό σου λιθαράκι στο πλευρό του Θρύλου σου.
Ήταν η απίστευτη κραυγή που έριξες όταν η μπάλα ήταν στα χέρια του Μπακατσιά και το χρονόμετρο μηδένιζε στην Ρώμη, χαρίζοντας το πρώτο πρωτάθλημα Ευρώπης στον Θρύλο. Είναι η ανατριχίλα που νιώθεις ακόμα και σήμερα όταν βλέπεις τη μπάλα να φεύγει από το χέρι του Πρίντεζη στην Κωνσταντινούπολη και η συγκίνηση που ξαναζείς όταν βλέπεις τον Σπανούλη να βομβαρδίζει με τρίποντα την Ρεάλ.
Είναι οι στιγμές που βλέπεις τον Χριστοφιδέλη, τον Γκιούρδα και τον Τσακιρόπουλο να σηκώνουν τα ευρωπαϊκά του βόλεϊ, την Στέλλα Χριστοδούλου να υψώνει την κούπα μέσα στην Τουρκία, τον Βλάχο να το κατακτά ως βοηθός προπονητή του Ζόλταν Κάσας στην Βουδαπέστη και την Ιταλία ως προπονητής του Θρύλου και την Φιλιώ να στέλνει στα ουράνια την ευρωπαϊκή κούπα του πόλο γυναικών.
Όλα αυτά μαζί ίσως και τίποτα συγκεκριμένο, σε έκαναν να νιώθεις ότι αυτός ο σύλλογος που σήμερα γίνεται 94 ετών και που θα παραμένει για πάντα Έφηβος δεν σε πρόδωσε ποτέ και πως θα τον έχεις για πάντα στην καρδιά σου.
Αυτός είναι ο Θρύλος μας, αυτός είναι ο Ολυμπιακός μας!
Πολύχρονος λοιπόν, καμάρι μας!
