Το περασμένο Σάββατο, μετά το παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο Αγρίνιο και την Κυριακή μετά το ΠΑΟΚ – Ξάνθη (χωρίς σκορ και τα δύο) θεωρήθηκε ότι, έστω και στα πρώτα μέτρα της κούρσας του πρωταθλήματος, η κορυφή “ζάλισε” τους πράσινους και τον Δικέφαλο του Βορρά. Εκεί αποδόθηκε εν μέρει, μεταξύ αστείου και σοβαρού πάντα, η πρώτη απώλεια βαθμών τους. Πιθανότατα το ίδιο θα λέγαμε και χθες το βράδυ για την ΑΕΚ, που “κόλλησε” στο 0-0 με τον Ηρακλή. Να όμως που στην παρούσα φάση, δεν μπορούμε να το πούμε, διότι θα ανταπαντούσε κάποιος πως “και ο Ολυμπιακός ζαλίστηκε, για αυτό και έχασε στον κάμπο“.
Εφόσον μιλάμε μεταξύ αστείου και σοβαρού, θα δεχθούμε και εμείς την “παλαιάς σχολής” καζούρα που γίνεται μετά από μία “στραβή” της ομάδας μας. Ο Ολυμπιακός όμως, όπως φαίνεται τα τελευταία 20 χρόνια, πεισμώνει με την καζούρα και επανέρχεται δρυμίτερος. Ίσως γιατί στην 90χρονη και έξι μηνών ιστορία του, σπάνια ζαλίστηκε από την κορυφή, όχι απλά γιατί κατακτούσε τους τίτλους, αλλά και γιατί φρόντιζαν αυτοί που βρίσκονταν χρόνια στην ομάδα να… περνούν το μήνυμα και στους καινούριους σχετικά με το ποια φανέλα τους δόθηκε η τιμή να φορέσουν.
Θέλοντας να κάνουμε και το δικηγόρο του διαβόλου, η ήττα από την Λάρισα ας πούμε ότι έμεινε πίσω. Δεν ήταν και έγκλημα αφού κι αυτή μέσα στο πρόγραμμα είναι. Το έγκλημα είναι να επαναληφθούν τα λάθη που οδήγησαν σε αυτή. Κάτι παρόμοιο στη συνέχεια θα αποδοθεί και ως “ζαλάδα”.
Στο προκείμενο και αφήνοντας τα αστεία, η κορυφή στην πραγματικότητα “ζαλίζει”. Πρέπει να ζαλίζει. Αυτή είναι η έννοια της, αυτή και η “δουλειά” της. Διότι η ζαλάδα που προκαλεί, συμβάλλει με τον καλύτερο τρόπο στην ανάδειξη της ομάδας που αντέχει. Της ομάδας που είναι καλύτερη και που αξίζει να βρίσκεται εκεί ψηλά. Κοινώς, τον πρωταθλητή. Τον Ολυμπιακό, όπως τον έχουμε μάθει εμείς και όπως μας τον δίδαξαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας, δεν πρέπει να τον ζαλίζει η κορυφή αλλά να τον ελκύει.
Αυτό θα μπορούσε να είναι και ένα ωραίο σεμινάριο στους ποδοσφαιριστές που ήρθαν φέτος και στον προπονητή ώστε να καταλάβουν, παρά το γεγονός ότι τους έχει ήδη δοθεί ηχηρά (με το καλό και με το… ανάποδο) το μήνυμα και από την διοίκηση και από τον κόσμο (με την Μπερ Σεβά, την Αρούκα και την Βέροια), σε ποια ομάδα βρίσκονται και από τι μέταλλο είναι φτιαγμένη. Μπορεί να ακούγεται λίγο “ρομαντικό”, λίγο γελοίο, κάποιοι να το βρουν εντελώς ανούσιο και χαζό, όμως πέρα από τα συστήματα, τις επιλογές, τα τρεξίματα και τις χαμένες ευκαιρίες, χρειάζεται κάποιος να ξέρει και σε ποια ομάδα έχει έρθει να παίξει και πόσο “βαριά” είναι αυτή η φανέλα που φοράει.
Στο κάτω κάτω, κέρδος των ίδιων θα είναι η “μη ζαλάδα”, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις και δη την τελευταία εξαετία, όποιος παίκτης ή προπονητής ωφέλησε τον Ολυμπιακό (βλ. Μιραλάς, Μανωλά, Μήτρογλου, Σάμαρη κλπ), ωφελήθηκε και ο ίδιος στην καριέρα του. Πήρε σπουδαία μεταγραφή, έφυγε σαν φίλος δίχως να ξεχνάει από που ξεκίνησε για αυτό πάντα η πόρτα του Πειραιά θα είναι ανοιχτή και το χειροκρότημα προς αυτούς, έστω και σαν αντίπαλοι είναι το ίδιο θερμό όπως όταν φορούσαν τον δαφνοστεφανωμένο.
