Δεν θα γράψω ότι η νίκη του Ολυμπιακού εμπεριείχε ντε και καλά ένα αγωνιστικό “πρέπει” γιατί πολύ απλά όπου και αν παίζει ο μεγαλύτερος εν Ελλάδι αθλητικός οργανισμός η νίκη είναι κάτι που η ομάδα οφείλει να διεκδικεί. Η επιτυχία κόντρα στη Ζάλγκιρις ήταν μία απάντηση σε όσους προσπαθούν με διάφορους τρόπους να αποδομήσουν ένα τεράστιο σύλλογο και όλα του τα επιτεύγματα στο μπάσκετ, αλλά και το #Μέχριτέλους.
Το τι άκουγα και διάβαζα όλο αυτόν τον καιρό ήταν πραγματικά φοβερό . Κάποιοι προσπαθούσαν να περάσουν τον μπασκετικό Ολυμπιακό σαν ένα καφενείο και ένα σάκο του μπόξ που όλοι θα ασελγήσουν πάνω του. Καμιά φορά σκεφτόμουν αν ο Παπανικολάου, ο Σπανούλης ο Πρίντεζης, ο Μιλουτίνοφ αξίζει να ζουν στιγμές που η ομάδα χάνει με 25 πόντους στο άλλοτε απόρθητο ΣΕΦ και περίμενα αν θα υπάρξει ο χαρακτήρας του εγωισμού. Και από τέτοιον έχουν μπόλικο οι προαναφερθέντες.
Κατά την άποψη μου ο Ολυμπιακός κέρδισε όχι γιατί έπαιξε κάποιο τρομερό μπάσκετ ,αλλά γιατί για τρίτη φορά φέτος ολα του τα “όπλα” ,πλήν του Πάντερ, σε κρίσιμα σημεια του αγώνα ήταν οι Influencers του Ολυμπιακού που σε κρίσιμα σημεία, αλλος με πόντους, άλλος με άμυνα ,αλλος με ασίστ ,αλλος με ενέργεια ήταν αυτοί που έπρεπε.
Ηταν μία νίη ψυχολογίας, μία νίκη που έδειξε ότι στον Πλανήτη Ολυμπιακό υπάρχει ζωή . Πάντως αν ένας παίκτης με εντυπωσίασε αυτός ήταν ο Γουίλι Ρίντ. Αν το παλικάρι βρει τα πατήματα του και δεν έχει θέματα τραυματισμών τότε μπορεί να εξελιχθεί καλύτερος ακόμα και απο το Τζόι Ντόρσει του 2012.
Και βέβαια να μην ξεχάσω τον Μπράντον Πόλ που είναι ένας παίκτης που πραγματικά δεν τα παρατάει και αγωνίζεται μέχρι τέλους. Ερχεται διαβολοεβδομάδα με δύσκολα ματς και σίγουρα όλοι θέλουμε να δούμε τον Ολυμπιακό να μπαίνει σε μία γραμμή νικών και εμφανίσεων και αυτή η νίκη κόντρα στη Ζάλγκιρις να μην είναι φωτοβολίδα.. Ο Χρόνος θα δείξει.
Παράλληλα, ένα τεράστιο respect στους 5.600 που ήρθαν στο γήπεδο και μάλιστα υπήρχαν και πολλά παιδιά που γούσταραν την ατμόσφαιρα η οποία ήταν πολύ καλή μέσα στο ΣΕΦ.
