Σαν να μην πέρασε μία μέρα. Αν και πέρασαν τρία χρόνια, ο Αγιος Γεώργιος Πρίντεζης, Μεγάλη η Χάρη ΤΟΥ ,έβαλε το πεταχτάρι της νίκης στο πρώτο φιλικό της σεζόν και παράλληλα έδωσε την μπασκετική ευχή του για τίτλους .
Δεν ξέρω αν το χε προγραμματισμένο, μάλλον όχι , ο εμβληματικός Πρι Πρι να παίξει αλλά σιγά μην έχανε την ευκαιρία. Με λίγα λόγια και μακριά από εμάς οι παρεξηγήσεις τα ήθελε ο …πισινός του.
Και ,διάολε, είναι πιο στεγνός απο ποτέ. Και έκανε και το χατίρι της κόρης του να τον δεί να αγωνίζεται. Και τα έδωσε όλα. Γιατί στο κάτω -κάτω οι επιθυμίες των παιδιών μας είναι διαταγές.
Εβλεπα τη συγκίνηση του όταν η φανέλα έπαιρνε θέση στα στέγη του ΣΕΦ και το μυαλό μου γύριζε στι; 18–6-2000, όταν ο 15χρονος αμούστακος Γιώργος, έπαιρνε θέση δίπλα σε Μπουντούρη-Οικονόμου -Φέμερλινγκ -Ράτζα και Μαντζάνα στην παρουσίαση της τότε ομάδας του Ζούρου. Και έλεγα μέσα μου. Ενα ακόμα ταλέντο που θα χαθεί. Αυτό είχε συνηθιστεί βλέποντας παίκτες όπως ο Πέττας-ο Μίχαλος , ο Καραπλής να μην έχουν κάνει την καριέρα που πολλοί θα περίμεναν ,αν και οι δύο πρώτοι ήταν μεγάλα πιστόλια που έπαιξαν στην Α1 αλλά όχι στον Ολυμπιακό και όχι σαν πρωταγωνιστές. Και τελικά ο Γιώργος όχι μόνο έγινε πρωταγωνιστής ,αλλά ανακηρύχθηκε μπασκετικός Αγιος ,μέγας buzzerbeateras και κατέγραψε το όνομα του ως Θρύλος της Ευρωλίγκας.
Και τελικά έμελλε να κάνει ένα πραγματικό last dance.. Πέταξε το κοστούμι, έβαλε φανέλα και με το πεταχτάρι που σφράγισε την Ευρωλίγκα το 2012 και μία ολόκληρη εποχή είπε το Αντίο. Οπως άρμοζε σε ένα Αγιο …που δίνει την ευχή του..Γιώργο Σε ευχαριστούμε ρε μπαγάσα…
