Πείσμα, βλέμματα που πετούσαν φωτιά, πάθος, αυτό θα έβλεπες όταν κοίταγες τα μάτια των κοριτσιών του Θρύλου πριν από τον μεγάλο τελικό κόντρα στην Βουλιαγμένη. Βλέμματα γεμάτο φλόγα, που πετούσαν σπίθες και δεν φοβόντουσαν τίποτα και κανέναν στο πέρασμα τους.
Αυτό το παθιασμένο βλέμμα πρέπει να είδε και η Τζόνσον στα τελευταία λεπτά του αγώνα και «έφαγε» τα γκολ από την Ελευθερία και την Αλεξάνδρα. Αυτό το βλέμμα γεμάτο ικανοποίηση και ανωτερότητα πρέπει να είδε όταν αντίκρισε την Φιλιώ να σηκώνει το βαρύτιμο τρόπαιο στον ουρανό του Παπαστράτειου.
Αυτό το βλέμμα πρέπει να είδε και όχι το γεμάτο «φόβο» όπως είχε δηλώσει πριν από μερικούς μήνες…
Γιατί τότε δεν είχε μάθει δεν είχε ρωτήσει να της πούνε … ποιες είναι οι Πειραιώτισσες και τα κορίτσια του Θρύλου.
Τότε δεν τις είχε πει κανένας ότι στο Πειραιά η λέξη φόβος δεν υπάρχει..! Υπάρχει μόνο ο Τσαμπουκάς! Αυτό ταιριάζει υπάρχει στο DNA ΟΛΩΝ που βρίσκονται στον Πειραιά και ειδικά στον Ολυμπιακό.
Ειδικά αν τον πληγώσεις! Καθώς όσο τον αμφισβητείς τόσο θα πορώνεται και θα πεισμώνει ακόμα περισσότερο…
Και έφυγες με χαμηλωμένο το βλέμμα, αφού πήρες μια πρώτη γεύση αυτή τη χρονιά, τι σημαίνει ο Ολυμπιακός και πως μπορεί να σε «δαγκώσει» μάλλον πρέπει να προσέχεις καλά πως θα κοιτάς τα ερυθρόλευκα κορίτσια..
Μάλλον με τα μάτια χαμηλωμένα, λίγο ταπεινότητα απέναντι στον Θρύλο δεν κάνει κακό…
