Δεδομένο νούμερο ένα. Ο Ολυμπιακός έδωσε και πάλι ,εκτός έδρας, δικαιώματα. Δεδομένο νούμερο δύο. Αν σε τέτοια ματς δεν κάνει την ευκαιρία σου γκολ, φιλάκια. Αν έχεις και μία αμφισβητούμενη φάση εναντίον σου σε χέρι που λίγο μετά καταλήγει σε γκολ η κακή μέρα ολοκληρώθηκε.
Οι “Ερυθρόλευκοι” ήταν ασορτί με το κλίμα του γηπέδου. Παγωμένοι. Ο Μεταξάς είχε κλείσει τους χώρους στη μεσαία γραμμή, δημιουργία δεν υπήρχε και γενικά η ομάδα έμοιαζε αποκομμένη. Λίγο ο Λαλά πήγαινε να κάνει κάτι,είχε και το σουτ στο δοκάρι και γενικά καλή συνεργασία με τον Ροντρίγκες χωρίς όμως το κάτι φοβερά εξεζητημένο.
Ηρθε και ο τραυματισμός του Σισέ, που μάλλον είναι κάκωση στο γόνατο, και τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο άσχημα. Το γκολ του Ελ Αραμπί ,σε μία φοβερή χορευτική κίνηση, από πλάγιο του Λαλά, φάνηκε να αλλάζει τα δεδομένα.
Στο β ημίχρονο, ο Μαρτίνς έβαλε Μπουχαλάκη για να ισορροπήσει το κέντρο και στο 64 τον Βαλμπουενά που χάρις αυτόν ο Ολυμπιακός άρχισε να ξυπνάει ,χωρίς όμως και παρά την κατοχή, να δημιουργεί τις προυποθέσεις απέναντι σε ένα σκληροτράχηλο ΠΑΣ που έψαχνε τη στιγμή του και τη βρήκε στο 70 με τον Περέα. Ανεξάρτητα από το χέρι που κάνει ο Ντομίνγκεθ, εκ νέου η αντίδραση σε κόρνερ απο την άμυνα είναι κακή . Παθογένεια.
Και όμως η ομάδα έχει την ευκαιρία της στο 72. Ο Γκάρι αντί να εκτελέσει, πάει να τη σιγουρέψει για τον Αγκιμπού που κάνει και αυτός αναιμικό πλασέ και ο Καραχάλιος κόβει. Στην τρίτη προσπάθεια, ο Γκάρι σουτάρει και η μπάλα χτυπάει σε σώματα . Ηταν η ευκαιρία της επιστροφής.
Πέρα απο τα αγωνιστικά υπάρχουν και τα ειδικά θέματα. Πρώτο ερώτημα. Γιατί να μπει ο Ανδρούτσος,που φαίνεται να έχει και κάκή ψυχολογία, αντί του Λαλά. Δέυτερο : Γιατί δεν έγινε αλλαγή ο κακός Αγκιμπού και βγήκε ο Γκάρι. Τρίτον. Μήπως έπρεπε να μπει νωρίτερα ο Τικίνιo; Απλά ερωτήματα λίγο μετά απο ένα ματς που απέδειξε ότι στα φετινά πλέι οφ τίποτα δεν θα είναι εύκολο αν δεν το μετατρέψεις εσύ σε τέτοιο.
