Στον αθλητισμό- όταν υποτιμήσεις τον αντίπαλο – είναι πολύ εύκολο να την πατήσεις. Για αυτό επιβάλλεται να υπάρχει συγκέντρωση και καθαρό μυαλό.
Οι Πειραιώτες μπήκαν μέσα στο γήπεδο νωθρά και οι Γάλλοι άλλο που δεν ήθελαν. Αρχισαν να πυροβολούν από τα 6.75 και όταν έβρισκαν τρόπο και απο τη στιγμή που οι παίκτες του Μπαρτζώκα έπαιζαν soft άμυνα, να τρυπάνε και τη ρακέτα του Ολυμπιακού ,αργά αλλά σταθερά, άρχισε να έρχεται και το άγχος. Ειδικότερα γιατί οι παίκτες του Θρύλου δεν ήταν εύστοχοι και και η διαφορά μεγάλωνε.
Οι εκλάμψεις από Βιλντόζα ,Μιλουτίνοφ ,Φαλ κράταγαν τον Ολυμπιακό ζωντανό στην επίθεση ,αλλά χρειάστηκε ,πρώτα, η έκρηξη του Βεζένκοφ ,αλλά κυρίως η αποφασιστικότητα των Γουόκαπ και Φουρνιέ ,σε άμυνα και επίθεση , για να αλλάξει το σκηνικό.
Διότι ο μεν Αμερικανός πέτυχε καθοριστικά τρίποντα, ειδικότερα αυτό που πέρασε τον Ολυμπιοακό μπροστά σχεδόν δύο λεπτά πριν το τέλος, ενώ έπαιξε και σκυλίσια άμυνα.
Και βεβαίως ο Φουρνιέ που ξεκίνησε την αντεπίθεση της ομάδας με ένα τρίποντο αλά Τόμιτς στο παιχνίδι του 1997 με τον Παναθηναϊκό (στον δεύτερο προημιτελικό μετά το 49-69), αλλά και το καλάθι με κρύο αίμα για το +3 που ουσιαστικά έβαλε τις βάσεις για τη νίκη και μία δύσκολη ανατροπή.
Κάπου εδώ αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο Ολυμπιακός έχει όχι μόνο τα ..Kαρύδια ,αλλά και τα απαραίτητα εργαλεία να παίρνει ματς ακόμα και στην κακή του μέρα.
Πρέπει, όμως, να αποτελέσει και ένα μάθημα νοοτροπίας για όλους όσους υποτίμησαν την …τραυματισμένη αλλά με καρδιά χιλίων λεόντων, Βιλερμπάν… Προς γνώση και συμμόρφωση..
