Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Δε χρειάζεται να το αναλύσουμε αφού θα σπαταλήσουμε τζάμπα τα νιάτα μας και την ομορφιά μας. Για μια ακόμα φορά γέλασε και ο κάθε πικραμένος με τα όσα είδαμε να “καταφερνει” ένα μπασκετικό κατεστημένο που όμοιο του δεν έχει δει αυτός ο τόπος.
Και το χειρότερο είναι ότι κάπου εκεί όλοι μαζί γελάνε και νιώθουνε περήφανοι για την μεγάλη αυτή ομάδα που έχει κάνει κάθε υγιώς σκεπτόμενο φίλαθλο του μπάσκετ να ξεχάσει και το μπάσκετ που ξέρει.
Αλλά βέβαια. Όταν ο Ολυμπιακος χάνει τα πάντα είναι τόσο ομορφα τοσο αξιόπιστα. Και αυτό ισχύει παντού. Εξάλλου τον πρώτο σύλλογο της χώρας επιδιώκουν να “χτυπήσουν”. Αυτόν που τους πονάει πιο πολύ. Τυχαιο; Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Εδώ το 2001 στο ποδόσφαιρο μιλούσαν για το πιο καθαρό και πιο συγκλονιστικό πρωτάθλημα όλων των εποχών. Μέχρι που ο Ολυμπιακός πήρε ένα πέναλτι το οποίο ήταν, μέσα στη Λεωφόρο. Τα υπόλοιπα γνωστά. Το 2003 δεν τους ενδιέφερε, πέρασαν μπροστά, τι ωραία τι καλα, ήρθε το 3-0 στη Ριζούπολη, πάλι αναξιοπιστία.
Όταν δεν κερδίζει ο Ολυμπιακός όλα είναι ρόδινα. Έτσι έχουν μάθει… Έτσι τους έχουν μάθει.
