Μπορείς να γράψεις πολλά για τον Σάββα Θεοδωρίδη ,αλλά θεωρώ πως μία λέξη μόνο μπορεί να τον χαρακτηρίσει. ΜΥΘΟΣ!
Ένας άνθρωπος που ζούσε για τον Ολυμπιακό. Ένας άνθρωπος που αγάπησε τον σύλλογο περισσότερο και από τον ίδιο του τον εαυτό. Ενας παράγοντας που πολλές ομάδες θα ήθελαν να τον έχουν στο πλευρό τους.
Προσωπικά όταν θα ξαναπάω στο γήπεδο, θα ψάχνω εκεί κοντά στη φυσούνα να δω την Θρυλική του μορφή να ξεπροβάλλει. Και την ώρα του αγώνα να μπει το γκολ για να το πανηγυρίσει μαζί με τους παίκτες του. Τα παιδιά του όπως τους έλεγε.
Να μιλάει με τους Ελληνες τους παλιούς, αλλά και τους νέους που έρχονταν,αλλά και τους ξένους τους οποίους εμψύχωνε. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έλεγαν ότι το πάθος του Σάββα τους έδινε ένα ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο. Είναι λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, οι παράγοντες που μπορούν να το κάνουν αυτό.
Οποιος πείραζε τον Ολυμπιακό του ήταν εχθρός του. Και μάλιστα μεγάλος. Δεν δίσταζε να τα βάλει με οποιονδήποτε και ας ήξερε ότι θα τον πολεμήσουν .Και ακόμα και μέχρι πρίν λίγο καιρό αυτό γινόταν. Οι αλήθειες που έλεγε για το ποδοσφαιρικό παρακράτος ενοχλούσε . Ο ίδιος όμως γέλαγε μαζί τους γιατί πολύ απλά δεν “μάσαγε” . Ηταν και του Λιμανιού και του Σαλονιού.
Η εικόνα του στη φιέστα, το πάθος του να κερδίσει τον Καρκίνο που εδώ και τρία χρόνια τον είχε καταβάλλει ,αλλά εκείνος σαν μεγάλος τερματοφύλακας που ήταν τον απέφευγε με εξαιρετικές αποκρούσεις τα λόγια του για τον Ολυμπιακό που έλεγε πως ξεχνάει τον πόνο όταν είναι στο γήπεδο η στο Ρέντη απλά σε ανατριχιάζουν και δείχνουν το μεγαλείο ψυχής που είχε .
Αν και η θυμόσοφη ρήση αναφέρει πως…ουδείς αναντικατάστατος εδώ θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Ο Σάββας είναι αναντικατάστατος. Διότι άνθρωπος που να αγαπάει ένα σύλλογο περισσότερο και από τον ίδιο του τον εαυτό δεν υπάρχει.
