Πολλά μπορείς να πεις και ακόμα περισσότερα να γράψεις για το ροκ παιχνίδι του Ολυμπιακού απέναντι στην Αιντχόφεν, αλλά θα προτιμήσω να ασχοληθώ με τρία πρόσωπα. Τον Πέδρο Μαρτίνς, τον Γιώργο Μασούρα και τον Γιαν Εμβιλά.
Ο πρώτος μου θύμισε Γκάρι Κασπάροφ. Σε μία σκακιέρα και σε ένα παιχνίδι που πήγαινε against the odds που λένε και στο χωριό μου και την ώρα που ο Ζάχαβι πήγαινε να κάνει ματ,η κίνηση του …αξιωματικού Ελ Αραμπί για το 3-2 και η αριστοτεχνική τακτική του στο β ημίχρονο και ειδικά στο τελευταίο τέταρτο, άλλαξε το ρου του αγώνα και με τον Μασούρα να τελειώνει την παρτίδα για το 4-2, έφεραν την ομάδα σε θέση ισχύος.
Πάμε στον Μασούρα που σήμερα πήρε το αίμα του πίσω για την χαμένη ευκαιρία με τον Παναθηναϊκό. Και διάολε, του άξιζε να βάλει αυτή τη γκολάρα που έβαλε για να κλειδώσει την κατάσταση νίκης για την ομάδα του και να της δώσει προβάδισμα πρόκρισης. Ο Μασούρας, που σωστά μου έγραψε ένας ακροατής στο ραδιόφωνο, είναι ο Φουστέρ του Μαρτίνς.
Οσο για τον Εμβιλά, η εμφάνιση του αλλά και η εν γένει παρουσία του στον Ολυμπιακό, κλείνει τα στόματα στους αμφισβητίες της αξίας του και το αν έχει καταφέρει να μπει στα παπούτσια του Γκιλιέρμε. Και το τρομερό είναι ότι ο Γάλλος γουστάρει που παίζει στον Ολυμπιακό και αναγνωρίζει ότι του έχει κάνει καλό στην καριέρα του
ΥΓ: Με κόσμο η Αιντχόφεν μπορεί και να έτρωγε περισσότερα.
ΥΓ2. Σεβασμός στον Παπασταθόπουλο.
ΥΓ 3: Greeks do it better.
