Πρώρα από όλα θα συμφωνήσω με τον Ιωάννη Παπαπέτρου σε ένα πράγμα. Οτι η Λάρισα, ακόμα και αν χάσει στο 5οπ ματς αξίζει πολλά μπράβο. Από το πουθενά, οι Λαρισαίοι έχουν καταφέρει να υψώσουν το ανάστημα τους στον μεγάλο τους αντίπαλο. Για όλα τα υπόλοιπα πραγματικά σε πιάνει μία θλίψη.
Προσωπικά, είναι απόλυτα φυσιολογικό, όπως είδα τον Βόβορα και τον Πεδουλάκη αλλά και τον Ιωάννη να τρελαίνονται βλέποντας την ομάδα τους να έχει γίνει, κανονικά και με το νόμο, πελάτες του Φώτη Τακιανού, του Μούντι και του Κρουμπάλι.
Ακούσαμε, όμως, με έκπληξη τον αρχηγό Ιωάννη να κλαίγεται για την ατμόσφαιρα των 50 βαθμών κελσίου που δεν ήταν μόνο εναντίον της ομάδας του αλλά και των παικτών της Λάρισας ,εκτός και αν αυτοί είχαν ενσωματωμένα aircondition στο σώμα τους, και βέβαια άφησε και τις αιχμές του για τη διαιτησία. Ποιος μιλάει όμως. Ο Παπαπέτρου, που όντας στον Ολυμπιακό, είχε υποστεί του κόσμου τις αδικίες απο το μπασκετικό γίγνεσθαι εκείνης της εποχής και όταν πήγε στον Παναθηναϊκό και είδε τη γλύκα του 100-0, πανηγυρίζοντας τίτλους που δεν άξιζε, τώρα που επανήλθαμε σε μία κανονικότητα του 50-50 ενοχλείται . Aλήθεια όταν φόραγες τα “ερυθρόλευκα” και είχες φάει την αδικία της αρκούδας δεν αισθανόσουν ντροπη για ότι βίωνες ρε Ιωάννη;
Ας μας πει ο Ιωάννης για τα φάουλ του Μιλουτίνοφ στο 3ο λεπτό, ας μας πει για την άμυνα που απαγορευόταν να παίξουν οι παίκτες του Ολυμπιακού στα ντέρμπι, ας μας πεί για τα νον κολ και άλλες τόσες αδικίες και μπορεί να τον συμπονέσουμε. Μέχρι τότε…κουράγιο
