Ο τίτλος του σημερινού άρθρου δεν ανήκει σε εμένα. Ανήκει στον αείμνηστο, αξιοσέβαστο, αγαπημένο και ανυπέρβλητο Ηλία Μπαζίνα. Έναν άνθρωπο που μέσα στις μεγάλες του αγάπες ο Ολυμπιακός κατείχε ξεχωριστή θέση στην καρδιά του.
Ο Ηλίας Μπαζίνας, ο “δάσκαλος” όπως τον χαρακτήριζαν όλοι εκείνοι που μεγάλωσαν με τα κείμενά του, εκτός του ότι μπορούσε να σε καθηλώσει με τις αφηγήσεις του που αφορούσαν συγκλονιστικές ποδοσφαιρικές ιστορίες ή αγώνες πυγμαχίας (το φόρτε του) είχε ακόμη ένα χάρισμα που λίγοι άνθρωποι το έχουν στη ζωή. Έβλεπε πολύ μπροστά. Οξυδερκής, διορατικός, πολλά μαζί. Καμιά φορά μάλιστα μπορούσε να σε συγκλονίσει το πόσο μακριά έβλεπε. Καταστάσεις, εξελίξεις, ανατροπές, πράγματα τα οποία μπορεί να ανατριχιάσεις διαβάζοντας τις διαχρονικές κουβέντες του ή απλά φέρνοντας στην μνήμη σου τα λεγόμενά του. Καυστικός αλλά ουδέποτε προκλητικός είχε γράψει εν περιλήψει τα παρακάτω.
Το 2003, λοιπόν, μετά το 3-0 επί της Ριζούπολης, είχε γράψει ένα μονόστηλο στο περιοδικό του Ολυμπιακού, το οποίο μπορούσε να “τραβήξει” το μάτι και μόνο από τον τίτλο του. “Μπαλαδόροι και φαφλατάδες”. Σε αυτό μιλούσε για τα “ντέρμπι” της αλάνας, όπου από την μία υπήρχε η καλή ομάδα με τους ταλαντούχους ποδοσφαιριστές και από την άλλη η ομάδα της μουρμούρας και της γκρίνιας. Όλοι έχουμε παίξει μπάλα στην αλάνα και σίγουρα θυμόμαστε όλους εκείνους που διαμαρτύρονταν με το παραμικρό ζητώντας φάουλ σε κάθε τζαρτζάρισμα ή απλά κλαίγονταν για κόρνερ ή άουτ. Καμιά φορά η γκρίνια τους ήταν τόση που βαριόσουν να τους ακούς και τους “χάριζες” την μπάλα, έστω κι αν γνώριζες ότι εσύ είχες δίκιο. Έτσι απλά γιατί δεν άντεχες αυτή τη μουρμούρα. Στο τέλος όμως του αγώνα, οι μπαλαδόροι είχαν νικήσει το παιχνίδι και οι φαφλατάδες είχαν νικήσει στο να ζαλίζουν τα αφτιά των νικητών και ίσως εκείνων που απλά παρακολουθούσαν κάνοντας χάζι το παιχνίδι.
Σε τι συμπέρασμα κατέληγε ο αναγνώστης; Οι νικητές είχαν κάνει τη δουλειά τους. Οι ηττημένοι όμως δεν έκαναν καμιά προσπάθεια να βελτιωθούν, αλλά παρέμεναν στα ίδια και στα ίδια και μηχανεύονταν τρόπους για να “καλύψουν” την επόμενη τους ήττα.
Βρισκόμαστε στο έτος 2016. Πόσο επίκαιρη μπορεί να είναι αυτή η κατάσταση; Η απάντηση είναι “τόσο που νομίζεις ότι ένα τέτοιο άρθρο γράφτηκε χθες κι όχι δεκατρισίμιση χρόνια πριν! Δεν ξέρω και δεν έμαθα ποτέ αν ο Ηλίας Μπαζίνας έβλεπε τόσο μπροστά και πίστευε ότι η κατάσταση αυτή θα παρέμενε ίδια μετά από τόσο καιρό. Είτε το είχε σκεφτεί είτε όχι, διαπιστώνει κανείς ότι εκείνο το κείμενο που είχε γράψει βρίσκει την τέλεια εφαρμογή ακόμη και μετά από μια δεκαετία και βάλε. Αν κρίνουμε όμως από το πόσο μακριά έβλεπε, άντε τώρα να δεχθείς ότι δεν το είχε σκεφτεί!
Ο λόγος που φέραμε στο προσκήνιο αυτό το κείμενο, έστω και περιληπτικά, το οποίο δυστυχώς δεν έχω πια για να το παραθέσω ολόκληρο αλλά όποιος το είχε διαβάσει του έμενε στο μυαλό σαν να το είχαν χαράξει με πυρωμένο σίδερο, είναι για να περιγράψουμε την κατάσταση των πραγμάτων με τα λόγια ενός σοφού, πανέξυπνου και διορατικού – διαχρονικού αθλητικού συντάκτη. Και καμιά φορά τέτοια κείμενα – μνημεία που δεν μιλούν με ονόματα αλλά περιγράφουν καταστάσεις, είναι χίλιες φορές καλύτερα από χίλιες λέξεις ανάλυση.
