Ο Νίκος Ζέρβας γράφει στο redaroume για την καθίζηση του Ολυμπιακού απέναντι στην Εφές και την σεζόν που έχει τελειώσει.
Κανείς δεν μπορεί να στερεί σε μια ομάδα και τους αθλητές της το δικαίωμα να ελπίζουν. Ο Ολυμπιακός έχασε και την τελευταία του ελπίδα να μπορεί να δει μια χαραμάδα πρόκρισης στα πλέι οφ στην ήττα από τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ, που συνοδεύτηκε με μια ακόμα κάκιστη εμφάνιση φέτος. Προπονητής και παίκτες φάνηκε ξεκάθαρα στο χθεσινό παιχνίδι με την Εφές πως δεν πολύ-πιστεύουν αυτά που οι ίδιοι λένε. Περί προσπάθειας μέχρι το τέλος για ανατροπή της κατάστασης.
Είναι φανερό πως πέρα από τα όποια λάθη, αβλεψίες και ελλείψεις ποιότητας και λύσεων στο ρόστερ που από αυτή την γωνιά τα έχουμε επισημάνει πολλάκις, έχουν χάσει εντελώς την πίστη-εμπιστοσύνη τους σε αυτό που κάνουν. Και αυτό, δεν φαίνεται από το καταστροφικό δεύτερο δεκάλεπτο στην Πόλη που μετέτρεψε με επί μέρους σκορ 32-8 το υπέρ τους +15 σε -9. Μπορεί να είναι σπάνιο για μία ομάδα να καταφέρνει σε μία περίοδο να σημειώνει παράλληλα αρνητικό ρεκόρ για μία σεζόν σε παραγωγή και πόντους δέχθηκε, όμως υπήρχε ένα ακόμα εικοσάλεπτο. Που θα μπορούσε αν μη τι άλλο να βγει κάποια αντίδραση, να εφαρμοστεί ένα εναλλακτικό πλάνο, μια φρέσκια ιδέα από τον πάγκο, ώστε να αλλάξει κάπως τα δεδομένα.
Και αν όχι σε βαθμό που θα επέφεραν την ανατροπή και την νίκη, τουλάχιστον σε τέτοιο που θα απέτρεπε τον διασυρμό. Η εικόνα λοιπόν δεν συνάδει με τις εξαγγελίες περί μάχης ως το τέλος και είναι δεδομένο πλέον πως εκτός από την έλλειψη ποιότητας και τις απουσίες, το θέμα είναι βαθύτερο. Ξεκινάει από την πνευματική προετοιμασία-επικοινωνία προπονητή-παικτών, που φαίνεται πως έχει χαθεί εξ’ ολοκλήρου, όταν βλέπεις παίκτες όπως ο καθ’ όλα ήρεμος σε όλη την καριέρα του, Κώστας Σλούκας, να κάθεται στον πάγκο εκνευρισμένος και να χτυπάει τις διαφημιστικές πινακίδες. Για όποιον λόγο και αν το έκανε, με όποιον και αν τα είχε εκείνη την στιγμή (ακόμα και με τον εαυτό του που λέει ο λόγος) είναι ολοφάνερο πως κάτι δεν πάει καλά.
Και είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί φέτος το γιατρικό, από την στιγμή που όντας αποκλεισμένη η ομάδα από τα πλέι οφ, δεν έχει να περιμένει κάτι άλλο σαν στόχο, ώστε να μείνει συσπειρωμένη και σφριγηλή στις αναποδιές. Αυτή είναι μία αλήθεια που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από την διοίκηση, που πέραν όλων των άλλων σημαντικών αποφάσεων που καλείται να πάρει για την νέα σεζόν, ίσως να πρέπει, με απαραίτητη προϋπόθεση οι συνθήκες και οι αλλαγές που θα έλθουν στο ελληνικό μπάσκετ να δημιουργήσουν και το κατάλληλο έδαφος, να επανεξετάσει και το θέμα της θέσης της απέναντι στις εγχώριες διοργανώσεις.
Φέτος πάντως το… τρένο χάθηκε όπως αποδεικνύεται, στην γενική εικόνα, εκείνη την βραδιά στο Κάουνας. Γιατί στην πραγματική εικόνα στοίχισαν πολύ περισσότερο ο σχεδιασμός, η έλλειψη ηρεμίας και οι καθαρές εξηγήσεις, με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός ακόμα και τώρα να ακροβατεί ανάμεσα σε αυτό που θέλει να κάνει, αυτό που πρέπει να κάνει ή αυτό που είναι σωστό να κάνει. Κοινώς καμία κατεύθυνση, οπότε αν δεν ήταν στο Κάουνας, θα το πλήρωνε με μαθηματική ακρίβεια κάπου αλλού. Ακόμα πιο λυπηρό από τον αποκλεισμό, είναι πως φαίνεται η κατάσταση να είναι μη αναστρέψιμη και να μην υπάρχει σπορά (πλην Βεζένκοφ και Λαρεντζάκη) για την νέα σεζόν.
Στις αποφάσεις που λέγαμε, εμπεριέχεται και αυτή που λέει πως διοίκηση και προπονητής, θα πρέπει εκτός από σημαντικές ενέσεις ποιότητας, να πείσουν (κυρίως ο κόουτς) ενόψει της νέας σεζόν και παίκτες που έχουν δεδομένη θέση στην ομάδα, επαναπροσδιορίζοντας ίσως την φιλοσοφία και την προσέγγισή του. Μαζί με όλα τα άλλα «καυτά» θέματα, αυτό κάνει ακόμα πιο δύσκολη την εξίσωση…
