Μία κάπως εναλλακτική… Π-ΑΠοψη

Την αποψινή αναμέτρηση, που έληξε με μία πανηγυρική, Πειραιώτικη νίκη του Ολυμπιακού επί της Μπασκόνια θα μπορούσε κανείς να την “πιάσει” από χίλιες πλευρές και να βγάλει κάτι όμορφο. Όταν όμως… υπεραναλύεις τα πράγματα με την λογική του μπάσκετ, ίσως να χαθεί κάπου η μαγεία των όσων είδαν τα μάτια σου στο παρκέ και τα συναισθήματα που σου χάρισε μία στιγμή.

Το κείμενο λοιπόν που ακολουθεί, σίγουρα δεν ενδείκνυται για εκείνους που κάθονται και… ψειρίζουν τα πάντα με βάση την ορθολογική σκέψη του αθλήματος. Ούτε για εκείνους που με σθένος υπερασπίζονται την πιο γραφική φράση που συναντάς σε γήπεδο ή καφενείο “εγώ φίλε έχω παίξει μπάσκετ και ξέρω”, ή “εγώ ξέρω να διαβάζω το μπάσκετ”, ή “εγώ φίλε ξέρω πολύ μπάσκετ”.

Για να μη παρεξηγηθούμε όμως, μπάσκετ ξέρουν όντως πολλοί φίλαθλοι. Αλλά δεν το “επιδεικνύουν” με την πρώτη ευκαιρία, ούτε στην πρώτη “στραβή” βγαίνουν να μας πουν τι δεν έκανε σωστά ο Μπλατ και ο κάθε Μπλατ, ο παίκτης Χ, συνοδευόμενο από ένα μακρόσυρτο “εεεεεεεεγώ ξέρεις τί θα έκανα”; Χεστήκαμε τι θα έκανες! Δεν μπορείς να το κάνεις γιατί αυτός που κάθεται στην άκρη του πάγκου ξέρει περισσότερα από εσένα! Είναι οι ίδιοι που τρία δεκάλεπτα και εννιάμιση λεπτά από το τέταρτο ήταν πάλι έτοιμοι να “σταυρώσουν” Μπλατ και παίκτες. Και που δεν θα το παραδεχθούν φυσικά αν κάτι τους “χαλάσει” αυτά που ήθελαν να πουν και να… κράξουν!

Το μπάσκετ δεν “διαβάζεται” μόνο με τη σκέψη! Μπορεί για κάποιον ατάκες του αθλήματος όπως “πικ-εν-ρολ”, “ζωγραφιστό”, “εσωτερική” και άλλα τέτοια να του μοιάζουν τόσο “ξένα” όσο αυτά που του εμφανίζει πάνω αριστερά στο NBA 2K στο playstation όταν πατάει από την ένταση το λάθος κουμπί! Αυτό που το πατάς και σου βγαίνουν κατεβατά συστήματα, επιλογές κι άλλα τέτοια που συνήθως εξαφανίζονται μέσα σε μπινελίκια όταν με την 20η φορά πατιέται το κουμπί που τα εξαφανίζει! Άγνωστα, ξεάγνωστα, υπάρχουν και εκείνοι που το “ζουν” το άθλημα και με το συναίσθημα. Αν το “διαβάζουν” κιόλας, ακόμα καλύτερα.

Και μετά από αυτή τη μακροσκελή εισαγωγή που έγινε για να εξηγήσει κάποια πράγματα, ας ξεκαθαρίσουμε ότι και ο υπογράφων το κείμενο δεν είναι και το… τέρας γνώσης του αθλήματος, οπότε πάμε στο προκείμενο!

Απόψε ο Ολυμπιακός για μία ακόμα φορά, έστειλε περίπατο την λογική. Ίσως να είναι και η μοναδική ομάδα στην Ευρώπη ή και τον κόσμο που έχει αυτό το “χάρισμα” να το καταφέρνει. Εδώ σε επτά δέκατα του δευτερολέπτου πήρε Ευρωλίγκα, η Μπασκόνια θα τη γλύτωνε; Υπήρξαν στιγμές απόψε που το παιχνίδι, βάσει λογικής έμοιαζε χαμένο. Οι παίκτες και δικαιολογημένα, ήταν κουρασμένοι από δύο σπουδαίες αναμετρήσεις, ήταν “παγωμένοι” με την εισαγωγή του Μιλουτίνοφ στο νοσοκομείο και τα “χρειάστηκαν” όταν έβλεπαν τους Βάσκους να τραβάνε τρίποντα από τον… Θεό και να τα βάζουν. Στοιχεία που – ξαναλέμε – η κοινή μπασκετική λογική επισημαίνει πως μπορούν να σε ρίξουν στο καναβάτσο.

Τι γίνεται όμως όταν η ανάλυση ξεφεύγει και πάει στην… τρέλα; Στο συναίσθημα; Στην καρδιά και την ψυχή και στη μία στιγμή που περιμένεις. Αρχικά ξεκινάμε ότι αυτός ο άνθρωπος που κάθεται εκεί στη γωνιά του πάγκου, ξέρει καντάρια μπάσκετ και έχει πολλά κιλά… κοχόνες! Όχι μόνο αυτό, αλλά ξέρει πως έχει και τέτοιους παίκτες που μπορούν να μετουσιώσουν τα θέλω του στο παρκέ. Απόψε ήταν ο Κώστας Παπανικολάου! Που είναι τρελός και Ολυμπιακός – συνήθως μαζί πάνε αυτά τα δύο – και το ξέρουμε καλά! Άμα αναμείξεις κιλά μπάσκετ και καντάρια κοχόνες παίρνεις εξελίξεις σαν κι αυτές απόψε!

Την ώρα που η μπάλα ζύγιζε 300 κιλά, αυτός “ζεστός” την πήρε και δεν το σκέφτηκε. Έριξε ένα τρελό τρελό τρελό τρίποντο, σαν αυτό που έριξε ο Πρίντεζης το 2015 με την Μπαρτσελόνα και το έβαλε. Κράτησε “ζωντανό” τον Ολυμπιακό και από κει και πέρα τα πάντα ήταν προδιαγεγραμμένα. Η νίκη της ομάδας έμοιαζε σίγουρη. Το ένιωθες πως “τώρα δε χάνεται αυτό το ματς” όπως και δεν χάθηκε. Από μία τρέλα. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο Μπλατ είχε σχεδιάσει ή όχι το αέρινο καλάθι του Γκος στα τελευταία δευτερόλεπτα ή αν απλά βγήκε, ούτε αν η τελευταία φάση ήταν “γραμμένη” κάπου σε κάποιο σύστημα. Το ίδιο ισχύει και για το επόμενο, ακόμα πιο τρελό τρίποντο του Παπανικολάου που αν μπορούσε να “μιλήσει” θα έλεγε “ρε Μπασκόνια, άσε, μη τα βάζεις με μένα, είναι τρελοί αυτοί οι Πειραιώτες”! Μία “τρέλα” που την έβλεπες και κατά τη διάρκεια. Ο Παπανικολάου να πανηγυρίζει σε τάπες, σε κλεψίματα, ο Μπόγρης να υψώνει γροθιές στον αέρα και ενώ το ματς παιζόταν επειδή βγήκε μία άμυνα. Κι από κοντά όλοι οι άλλοι, δίπλα σε αυτή την όμορφη Ολυμπιακή τρέλα!

Τεράστια βραδιά με έναν Ολυμπιακό να ξαναστέλνει την λογική περίπατο. Το παιχνίδι ήταν εξ’ αρχής δύσκολο. Ίσως πιο δύσκολο από αυτό της Πέμπτης. Αλλά ο Ολυμπιακός το κατάφερε. Χάρη στην ευφυία και την ηρεμία του ανθρώπου που κάθεται στον πάγκο και το πάθος αυτών που έπαιζαν μέσα. Είναι κάτι από αυτά που λές στο τέλος της βραδιάς “γ… την τρέλα μου, τι κάναμε πάλι”. Και όντως ήταν τόσο ωραίο!