Η νίκη του Ολυμπιακού είχε διπλή σημασία. Και αυτό γιατί είχε να διαχειριστεί την κούραση από το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα, αλλά και γιατί πέρα από τον χαρακτήρα του ντέρμπι που είχε το ματς με τον ΠΑΟΚ ,βρήκε αντιμέτωπο ένα κακό διαιτητή.
Αν πρέπει κάποιος να χαρακτηρίσει τη νίκη του Ολυμπιακού θα πρέπει να την χαρακτηρίσει …”Καριασκάκεια” . Γιατί σήμερα, το φαληρικό στάδιο ήταν και πάλι μία απόλυτα καυτή έδρα που “κόχλαζε” πάντα με την καλή έννοια. Μάγκικη και Πειραιώτικη νίκη. Με παίκτες που κατέθεσαν καρδιά και ψυχή.
Σαφέστατα και απέχει από αυτό που θέλουν ο Λεμονής, ο κόσμος και πάνω από όλους ο Βαγγέλης Μαρινάκης ,αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση.
Είδαμε παίκτες, οι οποίοι έβγαζαν πάθος. Είδαμε ένα Φορτούνη να θυμίζει τον Κώστα που γουστάρουμε, είδαμε δύο βράχους στη μεσαία γραμμή (Οτζίτζα και Ρομαό), είδαμε δύο σέντερ μπακ (Ενγκελς και Σισέ)να παλεύουν σαν τα σκυλιά. Ενα Κούτρη προσηλωμένο αμυντικά,ένα Ομάρ που χρήζει μεγαλύτερης βελτίωσης, τον Καρίμ ,τον Ανδρούτσο και τον Πάρντο να δίνουν μάχες, τον Προτό να τρέχει να σώσει ακόμα και τα κόρνερ.
Ο ΠΑΟΚ ήρθε με ..ανεβασμένη τη μύτη. “Ανοιχτές” προπονήσεις, πολλά λόγια ,αλλά πλήν ελάχιστων φάσεων και ειδικά στο β ημίχρονο δεν έδειξε κάτι το φοβερό. Προσωπικά τη θεωρώ καλή ομάδα με ποιοτικούς παίκτες, αλλά ο Λουτσέσκου ουδέποτε ήταν προπονητής επιθετικών ομάδων.
Ο Λεμονής χειρίστηκε καλά το ματς ,έκανε σωστές αλλαγές και όταν έπρεπε θωράκισε την ομάδα, με μοναδική παραφωνία τον Μάριν που πλήν μίας φάσης στην επίθεση, δεν βοήθησε ,χάνοντας πολλές μάχες.
Οσον αφορά τον Κομίνη, μου θύμιζε τους διαιτητές του μπάσκετ στα παιχνίδια Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Κάθε επαφή και φάουλ υπερ του ΠΑΟΚ ,1 στις 4 υπέρ του Ολυμπιακού . Απλά “λίγος” και δίκαια οι Πειραιώτες διαμαρτύρονται.
