Το έχουμε πει και θα το πούμε πάλι: Η φετινή είναι χρονιά ειδικών συνθηκών λόγω της πανδημίας. Τα ρόστερ στις ομάδες άλλαξαν και είναι φυσιολογικό για κάθε ομάδα να χρειάζεται χρόνο για προσαρμογή και ομοιογένεια.
Σήμερα συνέβη ακριβώς αυτό που γίνεται με τους αυτοκράτορες όταν πάνε να τους ανατρέψουν. Η ομάδα του Θρύλου μπήκε για ένα ματς ακόμα αφού η ήττα είναι μακριά εδώ και πολλά χρόνια ενώ αντίθετα οι αθλητές της Βουλιαγμένης έπαιξαν ένα ματς ζωής. Ένα ματς για το όνειρό τους που δεν είναι άλλο από την ανατροπή του Αυτοκράτορα και κατάφεραν να χτίσουν μια διαφορά 2-6 στο τρίτο οκτάλεπτο, που τους έκανε το απόλυτο φαβορί όχι για μια νίκη αλλά για μια πολύ εύκολη νίκη. Εννοείται πως λογάριαζαν λάθος γιατί καμία διαφορά δεν είναι μη αναστρέψιμη για τον Θρύλο, πράγμα που το απέδειξε κάνοντας το σκορ 7-7. Κάπου εδώ γίνεται εμφανής η έλλειψη του βασικού παίχτη. Αυτός που με ζέστη ή με κρύο, με λιακάδα αλλά και με βροχή είναι εκεί. Αυτός που πάντα είναι εκεί για να δώσει τα πάντα με την φωνή του αλλά και το τραγούδι του ώστε να μην αφήσει καμία σκέψη στον αντίπαλο για διεκδίκηση. Αυτός που πάντα ήταν εκεί αλλά ο κορονοϊός τον άφησε εκτός ομάδας. Αυτός που δεν είναι άλλος από τον κόσμο του Ολυμπιακού, τον πύρινο του κόσμο που δεν λυγά ποτέ.
Κλείνοντας θα πω και κάτι για τους αγώνες που έρχονται σε μπάλα, μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο και χάντμπολ: Όλοι αυτό θα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, την έλλειψη του κόσμου και την λύσσα να κερδίσουν αυτόν που είναι αυτοκράτορας των σπορ.
