Η επιλογή του Μαρτίνς με τρία στόπερ στην ενδεκάδα έχει αποδειχθεί φέτος άκρως δυσλειτουργική.
Στις δύο αναμετρήσεις με τη Λουντογκόρετς, αν υπάρχει κάτι που δεν λειτούργησε καλά και η ευθύνη είναι 100% του Πέδρο Μαρτίνς, είναι η διάταξη με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, την ίδια στιγμή, στον αγωνιστικό χώρο. Κι αν πει κανείς πώς πήγε καλά ο σχηματισμός αυτός στη ρεβάνς με την Νέφτσι, στο Μπακού, η αλήθεια είναι άλλη. Η δυναμική της ομάδας από το Αζερμπαϊτζάν δεν ήταν ικανή να δημιουργήσει πρόβλημα στον Ολυμπιακό. Άσε που σε εκείνο το ματς ο Πορτογάλος τεχνικός είχε μέσα στο γήπεδο τέσσερις κεντρικούς αμυντικούς. Στο κέντρο τους Σεμέδο, Μάρκοβιτς και Ουσεϊνού Μπα και τον Σισέ να καλύπτει την αριστερή πτέρυγα.
Η ουσία είναι πώς τόσο στο «Γ. Καραϊσκάκης» όσο και στη «Ludogorets Arena», όταν ο προπονητής του Ολυμπιακού είχε μέσα στο γήπεδο τριάδα αμυντικών, αυτό δεν λειτούργησε. Εδώ το θέμα, βεβαίως, δεν είναι ξεκάθαρο. Έχει να κάνει με τη συνολική ανασταλτική λειτουργία; Έχει να κάνει με τη χαλάρωση των στόπερ όταν είναι τρεις στην άμυνα; Έχει να κάνει με τη «χημεία» και τις συνεργασίες τους; Ή υπάρχει κάποιος άλλος λόγος; Αυτό πρέπει να το βρουν, να το αναλύσουν και να το επεξεργαστούν ο Πέδρο Μαρτίνς και οι συνεργάτες του, στο τεχνικό επιτελείο του Ολυμπιακού.
Τόσο στον Πειραιά όσο και στο Ράζγκραντ, το διάστημα με τριάδα στην άμυνα, ο Ολυμπιακός δέχθηκε τις περισσότερες φάσεις. Ας είναι καλά ο Τζολάκης που έκανε σωτήριες επεμβάσεις και στα δύο ματς, στα αντίστοιχα χρονικά σημείο. Ό,τι συνέβη πρέπει να προβληματίσει εντόνως τον Μαρτίνς. Δια… νόμου να απαγορευτεί να παίζει ο Ολυμπιακός με τρία στόπερ. Αυτό που θέλει ο Ολυμπιακός είναι τριάδα στον άξονα. Διότι έτσι κλείνουν οι «ερυθρόλευκοι» τους διαδρόμους και η μπάλα δεν φτάνει εύκολα στην περιοχή του τερματοφύλακά τους.
