Εχουν περάσει κάποια 24 ωρα από την κατάκτηση της κούπας του Ολυμπιακού που σήμανε νταμπλ ,μετά από 25 χρόνια με σπουδαία ρεκόρ, κορυφαίο όλων τις 7 σερί νίκες απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Μία κούπα που βεβαίως και είχε και ένα ακόμα σπουδαίο συμβολισμό που δεν είναι άλλος από το αντίο του Γιώργου Πρίντεζη απο την ενεργό δράση. Απίστευτο μου φαίνεται πως ο Γιώργης σταματάει την καριέρα του αλλά για αυτό θα γράψω μία άλλη φορά.
Η στιγμή, λοιπόν που σήκωσε ο Πρίντεζης την κούπα σήμανε τη μεγάλη νίκη του Ελληνικού μπάσκετ κόντρα σε ένα τρελό κατεστημένο τα τελευταία 20 χρόνια. Ενα κατεστημένο που στέρησε πρωταθλήματα από τον Ολυμπιακό και που αποχώρηση του από εκείνο τον ημιτελικό-ντροπή στο πρώτο ημίχρονο σήμανε την αρχή του #μέχριτέλους το οποίο και δικαιώθηκε και θα συνεχίσει να δικαιώνεται.
Οι Αγγελόπουλοι χλευάστηκαν, άκουσαν πολλά ακόμα και από Ολυμπιακούς, αλλά οι άνθρωποι ίσως και καθυστερημένα χρονικά ήξεραν τι έκαναν. Διότι ,πολύ απλά, η αποχώρηση του Ολυμπιακού απο την Basketleague ουσιαστικά μείωσε τη δυναμική του Πρωταθλήματος του οποίου το μόνο “κέρδος” ήταν το Λαύριο και ο Προμηθέας μπόρεσαν να αναδειχτούν. Πέραν τούτου ουδέν. Αυτό το 13-1, σε εκείνη τη συνεδρίαση του ΕΣΑΚΕ, λίγο πριν παρθεί η απόφαση αποχώρησης από την Basketleague είναι κάτι που δεν ξεχνιέται . Τότε που όλοι ήταν απέναντι στον Ολυμπιακό που ζητούσε αυτονόητα πράγματα. Κοινώς το 50-50. Δεν ξέρω αν ο Ολυμπιακός πάρει σερί Πρωταθλήματα. Αυτό που βλέπω είναι ένα υγιές μπασκετικό περιβάλλον με νέες και όχι απαρχαιωμένες ιδεες που ανεξάρτητα του Πρωταθλητή θα κάνει τα πάντα για να μπορέσει το μπασκετ να γίνει και πάλι το αγαπημένο άθλημα όλων των Ελλήνων ξανά.
