Σήμερα είναι ο τελευταίος αγώνας του Ολυμπιακού στο γήπεδο Καραϊσκάκη για την σεζόν 2017-2018. Μία σεζόν που από όποια σκοπιά και αν το δει κανείς, θεωρείται κακή αφού η ομάδα δεν κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα, ούτε το Κύπελλο ενώ αποχαιρέτησε τον Δεκέμβριο τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. ΟΚ για το τελευταίο δεν μπορούσαν να γίνουν και πολλά. Απεναντίας η ευρωπαϊκή σεζόν έχει και μία ιστορική στιγμή την οποία θα θυμόμαστε και θα λέμε στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, ότι είδαμε την Μπαρτσελόνα του Λιονέλ Μέσι και του Ερνέστο Βαλβέρδε να “φρενάρεται” από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη. Για πρωτάθλημα και Κύπελλο τα έχουμε ξαναγράψει από αυτή εδώ τη σελίδα και δεν υπάρχει λόγος να πούμε τι έγινε και τι χρειάζεται να γίνει. Ειδικά το τί χρειάζεται υπάρχουν άνθρωποι επιφορτισμένοι με αυτό το ρόλο και το γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τον καθένα.
Σήμερα είναι η τελευταία φορά για αυτή τη σεζόν που θα περάσουμε τις θύρες (όσοι τις περάσουμε) του Καραϊσκάκη. Παραπάνω διαβάσατε “κακή χρονιά”. Δεν έχω αποδεχθεί τον όρο αποτυχημένη, γιατί θα χαρακτηριστεί “αποτυχημένη” αν επαναληφθούν τα ίδια λάθη και την επόμενη. Για την ώρα, η σεζόν ήταν κακή και μπροστά μας υπάρχουν δύο δρόμοι.
Ο πρώτος είναι το… αγαπημένο “σπορ” στο οποίο έχουν επιδοθεί πολλοί που βλέπουν το δένδρο και όχι το δάσος. Έχουμε ξαναγράψει πως αν τυχόν πεις σε κάποιον στο εξωτερικό πως ο Ολυμπιακός εδώ και οκτώ χρόνια έχασε ένα πρωτάθλημα και πως κάποιοι θεωρούν τον σύλλογο αποτυχημένο θα βάλει τα γέλια! Ο πρώτος δρόμος είναι τα “αναθέματα” και η πλήρης απαξίωση, ο μηδενισμός που έχουμε δει πολλές φορές και στην μπάλα και το μπάσκετ, ακόμα και στον Ερασιτέχνη! Κι αυτό συνήθως έρχεται ή από τους “καλομαθημένους” ή από εκείνους που κάθε Μάη σχεδόν τα τελευταία 22 χρόνια ξυπνούσαν πρωταθλητές, μην γνωρίζοντας τι πρέπει να γίνει σε αντίθετη περίπτωση.
Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός που επιτάσσει το περίεργο συναίσθημα που θα ζήσουμε όλοι όσοι βρεθούμε στο Καραϊσκάκη. Αλλά πιστέψτε μας, επειδή δεν μας αρέσει να μηδενίζουμε τίποτα, είναι και πολύς κόσμος από τις τηλεοράσεις που στενοχωριέται και νιώθει αυτό το ίδιο συναίσθημα και από εκεί. Και δεν μιλάμε για αυτούς που σε κάθε λανθασμένη πάσα μας πρήζουν τα συκώτια με την απύθμενη σοφία τους στα social media και με το “ανάθεμα” προς τον σύλλογο. Το περίεργο συναίσθημα είναι ότι φέτος θα αποχαιρετιστούμε με την ομάδα που όμως δεν είναι πρωταθλήτρια. Συμβαίνει κι αυτό στην μπάλα. Αλλά από εδώ και πέρα, είναι ανούσιο έως και περιττό να αναζητούμε τι δεν πήγε καλά. Αυτό που πρέπει είναι να δούμε τι θα κάνουμε ώστε ο Ολυμπιακός να επιστρέψει εκεί που τον όρισαν να βρίσκεται οι ιδρυτές του, αδελφοί Ανδριανόπουλοι, οι ιστορικές μορφές του Γραμματικόπουλου, του Βάζου, του Θεοδωρίδη, του Σιδέρη, του Δεληκάρη, του Υβ, του Ρωσίδη, του Μουράτη, του Γκαϊτατζή, του Κελεσίδη, του Κρητικόπουλου, του Αναστόπουλου, του Ζιοβάνι, του Τζόλε και πολλών άλλων… Στην κορυφή.
Ο Ολυμπιακός πρέπει να επιστρέψει εκεί και θα επιστρέψει. Δεν υπάρχει κανείς σε αυτήν την οικογένεια που να επιθυμεί κάτι διαφορετικό. Από εδώ και μπρος, η ερυθρόλευκη ιστορία αλλάζει. Και εμείς θα είμαστε ξανά εκεί, πάντα εκεί για να τραγουδούμε για τον Θρύλο μας. Ένα πρωτάθλημα χάθηκε. Όμως εφόσον τα πράγματα γίνουν όπως πρέπει, ίσως να αποτελέσει την αρχή μίας νέας λαμπρής περιόδου τίτλων και δόξας. Δεν θέλουμε να είμαστε εκεί; Αυτό το συναίσθημα που νιώθουμε σήμερα, επτά χρόνια μετά από ισάριθμες κατακτήσεις τροπαίων είναι κάτι που δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε. Η επιστροφή στην κανονικότητα δεν είναι όταν ο Ολυμπιακός χάνει ένα πρωτάθλημα, αλλά όταν το παίρνει. Κι αυτό είναι κάτι που συσπειρώνει ακόμη περισσότερο τον κόσμο του.
Έτσι είναι. Γιατί το να γυρίσεις την πλάτη τώρα και να επιστρέψεις με πομπώδη συνθήματα και “άντε γεια – πρωτάθλημα ξανά στον Πειραιά” στην επόμενη φιέστα είναι το πιο εύκολο. Το να παραμείνεις δίπλα από τώρα μέχρι την επόμενη φιέστα θέλει “άντερα”.
