Είναι η μέρα που δεν σε χωράει ο τόπος. Είναι η μέρα που σου φαίνονται όλα μαύρα. Και δεν είναι για την ήττα που ούτως ή άλλως είναι στο παιχνίδι, ούτε και για την απώλεια του τίτλου που κανείς δεν προδικάζει ότι θα είναι δικός σου κάθε χρόνο αλλά είναι για τον τρόπο που έρχεται και για την αγωνιστική ψυχή που δείχνεις.
Το αγωνιστικό DNA του Ολυμπιακού είναι να μάχεται και να αγωνίζεται μέχρι τέλους. Η σημερινή εικόνα μου θύμισε ένα παραμύθι που έλεγε η γιαγιά μου με δυο ποντικάκια που είχαν βγει βόλτα νύχτα σε μια κουζίνα. Όταν λοιπόν έπεσαν από την λαιμαργία τους σε ένα κουβα με γάλα, άρχισαν να αγωνίζονται για την επιβίωση τους. Το ένα γρήγορα αποφάσισε να τα παρατήσει, το άλλο σκέφτηκε να χτυπάει τα πόδια του δηλαδή να αγωνίζεται να κάνει το γάλα βούτυρο όποτε και να σωθεί. Η γιαγιά στο τέλος του παραμυθιού έλεγε ότι το ποντικάκι που αγωνίστηκε, τελικά επιβίωσε. Η αλήθεια για εμένα σε αυτό το παραμύθι δεν είναι αν έζησε το δεύτερο ποντικάκι… μπορεί και να πέθανε αλλά τουλάχιστον έφυγε ΜΑΧΟΜΕΝΟ.
Σήμερα αρκετοί από του παίχτες ήταν φευγάτοι με το μυαλό τους στην επόμενη ομάδα, στην καλοκαιρινή ζωή που δεν σταμάτησαν ή ακόμα και στα προβλήματα που έφερε η πανδημία σε οικονομικό επίπεδο. Ποτέ αυτό όμως δεν πρέπει να σε μετατρέπει σαν το πρώτο ποντίκι του παραμυθιού και όχι γιατί χρωστάς στον κόσμο, στην διοίκηση ή σε φίλους αλλά στον εαυτό σου. Αυτές τις απαντήσεις να τις σκεφτείτε στις επόμενες ομάδες σας γιατί στον Ολυμπιακό πρέπει να αγωνίζονται παίχτες με ψυχή λιονταριού όπως το δεύτερο ποντικάκι. Καλό ταξίδι στους φευγάτους όλων των κατηγοριών. Ο Ολυμπιακός θα βρει την λύση! Αυτοκράτορας είναι!
