ΜΠΑΣΚΕΤΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Από Φλεβάρη… και του χρόνου

Ο Νίκος Ζέρβας αναλύει την ήττα του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό, που ήταν καθρέφτης της αποτυχημένης φετινής σεζόν.

Μπορεί να είναι σκληρό, αλλά δεν παύει να είναι η πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός των μεγάλων προσδοκιών του καλοκαιριού, κατάφερε στην πρώτη χρονιά που επιχείρησε να επιστρέψει στην κανονικότητα, να μείνει εκτός στόχου από αρχές Φεβρουαρίου. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι παίκτες του, απώλεσαν κόντρα στον Παναθηναϊκό και την τελευταία ευκαιρία να μείνουν «ζωντανοί» με μια μικρή χαραμάδα ελπίδας για τα πλέι οφ, καθώς έκαψαν ολοσχερώς και το τελευταίο… χαρτί που τους είχε απομείνει.

Ρεαλιστικά οι υπόλοιποι δέκα αγώνες της Ευρωλίγκας, έχουν διαδικαστικό χαρακτήρα (μακάρι να διαψευστούμε) και η διοίκηση θα πρέπει να αρχίσει ήδη να σχεδιάζει την επόμενη μέρα σε όλα τα επίπεδα. Το παράδοξο είναι πως πρόπερσι και πέρυσι, με τα γνωστά εξωαγωνιστηκά (και όχι μόνο) προβλήματα που υπήρχαν και πλέον έχουν λυθεί, ο Ολυμπιακός κατάφερε με χειρότερο ρόστερ, να είναι τουλάχιστον εντός στόχων. Μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου και μέχρι τον Μάρτιο, όπου αποφασίστηκε η διακοπή λόγω πανδημίας, αντίστοιχα. Αν το λέγαμε αυτό στις αρχές του 2021 θα μας περνούσαν για… τρελούς, όμως οι «ερυθρόλευκοι» εμφανίστηκαν κατώτεροι των περιστάσεων στην οκτάδα αγώνων που κρίνονταν όλα.

Αυτό έγινε για συγκεκριμένους λόγους που πάνω-κάτω έχουμε αναλύσει, χωρίς να υπάρχει μαγικός τρόπος αυτόματης αλλαγής, ακόμα και σε παιχνίδια, που θεωρητικά είχαν το πάνω χέρι πριν το τζάμπολ, όπως το χθεσινό με τον Παναθηναϊκό. Που νίκησε εύκολα και ολοκληρωτικά, μια ομάδα που για ένα ακόμα βράδυ δεν είχε πλάνο, καθαρό μυαλό, αρχή, μέση και τέλος. Μια ομάδα που το μπάσκετ που παίζει φέτος με εξαίρεση δύο-τρία παιχνίδια και ένα-δύο ημίχρονα, δεν έχει ταυτότητα, σταθερές και οντότητα για να αντέξει στην πίεση και τις απαιτήσεις της διοργάνωσης. Που αποδεδειγμένα πλέον δεν στήθηκε καλά το καλοκαίρι, έχοντας τρομερή έλλειψη σε έναν ακόμα δημιουργό και έναν κανονικό σέντερ. Που ενώ αυτά τα «κενά» ήταν ευδιάκριτα, επέλεξε με απόφαση του προπονητή της να μην προβεί σε διορθωτική κίνηση, ακόμα και όταν έμαθε πως θα χάσει για τουλάχιστον δύο μήνες έναν κομβικό παίκτη της, τον Παπανικολάου.

Η μπασκετική δικαιοσύνη τις περισσότερες φορές δεν λαθεύει και ο Ολυμπιακός παίρνει αυτό που του αξίζει, διότι έβγαλε μόνος του τα… μάτια του. Όσο και αν όντως κάποιοι παίκτες «λαχεία» δεν ανταποκρίθηκαν αγωνιστικά και πνευματικά στις απαιτήσεις, το… φαγητό, είχε προϋποθέσεις να είναι νοστιμότερο, ακόμα και με αυτά τα υλικά. Τα οποία επιλέχθηκαν από τον προπονητή, που ασφαλώς και έχει δικαίωμα στο λάθος, αρκεί να το παραδεχθεί, για να έχει σοβαρές πιθανότητες την επόμενη φορά να εκτιμήσει καλύτερα. Για την ώρα, η πεντάδα που άρχισε το χθεσινό ματς και έφερε τον αντίπαλο στο +10 (στο 90% των αγώνων ο Ολυμπιακός κυνηγάει από την αρχή), άρχισε, ίδια και απαράλλακτη και στο δεύτερο ημίχρονο, με αποτέλεσμα το τιμητικό βάσει εικόνας -3 στην ανάπαυλα, να γίνει -13, απέναντι στα ψηλά σχήματα του Παναθηναϊκού, που έκαναν πάρτι σε άμυνα και επιθετικά ριμπάουντ.

Δεν ξέρουμε ούτε το ένα εκατομμυριοστό του μπάσκετ που ξέρουν οι προπονητές, όμως η συγκεκριμένη επιλογή δεν έχει λογική. Και δείχνει σύγχυση ή υπερβολική εμπιστοσύνη-εμμονή σε κάποιες αποφάσεις, που δυστυχώς κατοικοεδρεύουν στο ΣΕΦ εδώ και καιρό και βγήκαν στην κρίσιμη καμπή της σεζόν όπου κρίθηκαν όλα. Για το πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα αν γίνονταν μια-δυο καλύτερες επιλογές ή αλλαγές, ή αν είχαν αξιοποιηθεί με περισσότερο σεβασμό οι δύο αρχηγοί (ο Σπανούλης χθες είναι στην πεντάδα και στις δυο ανατροπές του σκορ), έχουμε μιλήσει έγκαιρα. Η μετάβαση στην επόμενη μέρα πάντα έχει πόνο και κόπο, αλλά ο Ολυμπιακός, χωρίς λόγο και αιτία, έκανε την ζωή του δυσκολότερη. Οι καθαρές εξηγήσεις θα ήταν προτιμότερες και θα είχαν αποτρέψει την έλλειψη εμπιστοσύνης στα αποδυτήρια, που είναι εμφανέστατη από την γλώσσα του… σώματος κάποιον παικτών.

Και για να μην μείνουμε μόνο στα προφανή, ακόμα και ο μοναχικός… καβαλάρης στο «1», Σλούκας που χθες αντιμετωπίστηκε άρτια από την άμυνα του Παναθηναϊκού που μπασκετικά επικράτησε κατά κράτος, αμφιβάλω αν μπορεί να ανταποκριθεί στο μπάσκετ που προσπαθεί να παίξει ο Ολυμπιακός. Άλλο είναι το στυλ του και κυρίως άλλου τύπου παίκτες θέλει να έχει γύρω του. Έτσι, αναγκάζεται να κάνει κατάχρηση ντρίπλας και να κουράζεται υπερβολικά. Χωρίς σωστές αποφάσεις μέσω σχεδίου και παίκτες που να αποτελούν στήριγμα-απειλή για την αντίπαλη άμυνα. Εκτός αν το μπάσκετ χωρίς κίνηση, γρήγορη κυκλοφορία μπάλας και αυτοματισμούς, με μία πάσα να γίνεται σουτ ή να γίνεται drive και ό,τι γίνει, είναι αυτό που θέλει να παίξει η ομάδα του Πειραιά. Η… χαριστική βολή για τον διεθνή γκαρντ και τον Ολυμπιακό, ήρθε με τον τραυματισμό του μοναδικού κέρδους της φετινής σεζόν, Σάσα Βεζένκοφ. Φοβάμαι πως πέραν τούτου, η σεζόν 2020/21 θα γράψει στον έλεγχο ατομικής-ομαδικής πρόοδο ένα τεράστιο μηδενικό.

Φυσικό και επόμενο λοιπόν μετά από όλα αυτά να… μυρίσει 2021/22 από τον Φεβρουάριο. Και όσοι εξακολουθούν να ψάχνουν για δικαιολογίες, προτάσσοντας ότι χάθηκαν δυο-τρία ματς στην τελευταία φάση, υπάρχουν και άλλα τόσα που κερδήθηκαν με τον ίδιο τρόπο. Οι δικαιολογίες και η άρνηση του να κοιταχτεί το πρόβλημα κατάματα, εγκυμονούν έναν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο από την φετινή αποτυχία. Να χαθεί και η επόμενη σεζόν. Και θα είναι πραγματικά κρίμα για όλους, ανεξάρτητα με το μερίδιο ευθύνης που έχουν για την μη επίτευξη του στόχου…

Υ.Γ.: Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι τα αποτελέσματα, αλλά η κάκιστη αγωνιστική εικόνα. Κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με τις επιτυχίες και τις προκρίσεις. Παίζουν και οι άλλοι και είναι καλύτεροι. Όμως αυτό που δεν… χωνεύεται είναι η μηδαμινή μπασκετική πρόοδος στο παρκέ. Αυτό για όσους νομίσουν ότι η κριτική γίνεται βάσει αποτελεσμάτων. Και να κέρδιζε χθες ο Ολυμπιακός με δυο-τρία μεγάλα σουτ στο τέλος, το πρόβλημα θα υπήρχε και αυτό πραγματικά είναι στενάχωρο.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button