Θα μου επιτρέψετε να πω ,μέσω του Redaroume, ένα αντίο σε έναν άνθρωπο, φίλο ,μικρό αδερφό και αδαμάντινο χαρακτήρα .Τον Παναγιώτη Σκαφτούρο.
Ο “Ζλαταν” ,όπως τον αποκαλούσα, ήταν ένας ποδοσφαιριστής με σπάνιο ταλέντο. Ενας παίκτης με έντονη την αίσθηση του γκολ και γενικά του χώρου,ένας παίκτης που άξιζε να κάνει μεγαλύτερη καριέρα και να να γράψει ιστορία.
Ο “Ζλάταν” γούσταρε να κάνει πανικό. Και το μεσημέρι της Πέμπτης ,έκανε σε εμάς τους φίλους του και στην οικογένεια του ,τον πιο μεγάλο που θα μπορούσε. Μιλάμε με φίλους και αναρωτιόμαστε πως έγινε γνωστό. Με μερικούς βάζαμε στοίχημα πως θα μας έκανε πλάκα και θα τον βλέπαμε μπροστά μας ξαφνικά.
Ενα παιδί, η χαρά της ζωής, χαμογελαστός ,χωρίς κακία μέσα του αλλά με μπόλικη τρέλα. Ο Παναγιώτης δεν ήθελε να βλέπει άνθρωπο να στεναχωριέται .Στα χρόνια που συνεργαστήκαμε στον Εθνικό, δύο -τρεις φορές που με είδε στα κάτω μου, ήταν εκεί για να με κάνει να γελάσω-να ξεχαστώ. “Είναι μικρή η ζωή για στεναχώρια taker” μου έλεγε. Και ρε μπαγάσα επιβεβαιώθηκες. Μακάρι να μην συνέβαινε αυτό όμως. Γιατί εσύ που μας ήθελες γελαστούς τώρα μας έκανες χίλια κομμάτια .
Αν ο Παράδεισος είναι ανιαρός, εσύ σίγουρα θα του δώσεις άλλο ενδιαφέρον. Θα έχεις να πεις ιστορίες φοβερές και τρομερές .Θα κάνεις χαβαλέ και πανικό . Σε μας όμως θα λείψεις Ζλατανάκο μου.
Μαγκάκο μου καλή αντάμωση και να ξέρεις πως θα είσαι πάντα στην καρδιά μας.
