Ο Νίκος Ζέρβας γράφει για την παραλίγο επική ανατροπή του Ολυμπιακού κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Για μία τεράστια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός, η ήττα είναι πάντα ήττα και αυτή είναι που στο τέλος της ημέρας μετράει περισσότερο από το καθετί. Παρά την εξαιρετική προσπάθεια για 17 λεπτά απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, το κοντέρ έγραψε έκτη συνεχόμενη αποτυχία, που αποτελεί μάλιστα και ισοφάριση αρνητικού ρεκόρ στην ιστορία της ομάδας από την σεζόν 2004/05. Αυτό από μόνο του, δείχνει σε πόσο άσχημο μονοπάτι έχουν μπει και δεν λένε να βγουν οι «ερυθρόλευκοι».
Δεν είναι μόνο ο αποκλεισμός από τα πλέι οφ, αλλά και η εικόνα, που δυστυχώς δεν λέει να σταθεροποιηθεί. Θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς: «εδώ δεν υπήρξε ισορροπία όταν η ομάδα ήταν εντός στόχων, τώρα θα συμβεί;». Σύμφωνοι, όμως μιλάμε για έναν οργανισμό που δουλεύει, προπονείται και μοχθεί. Άσχετο αν δεν έχει καταφέρει να βγει αυτό στο παρκέ, άσχετο με τις ελλείψεις που δεδομένα έχει σε υλικό και απουσίες, προσπαθεί καθημερινά. Δείγμα αυτής της προσπάθειας ήταν και το εξαιρετικό δεύτερο ημίχρονό της κόντρα στους Ρώσους. Μπορεί να μην έφτασε στο τέλος λόγω ενός σουτ που μπήκε και βγήκε, όμως φάνηκε πως ακόμα υπάρχει σφυγμός.
Και έτσι πρέπει να είναι για μία ομάδα που σέβεται τον εαυτό της και τον κόσμο της. Ο Ολυμπιακός των πολλών ελλείψεων και της… ανισόρροπης απόδοσης λοιπόν, γύρισε παιχνίδι από το -25 κόντρα στο δεύτερο φαβορί για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Που ξόδεψε έξτρα χρήματα για να αντικαταστήσει τραυματίες και που δεδομένα έχει περισσότερο ταλέντο, ύψος και εμπειρία σε όλες τις θέσεις. Σίγουρα αυτά δεν γίνονται σε κάθε παιχνίδι, σίγουρα από την στιγμή που οι «ερυθρόλευκοι» δεν διόρθωσαν τις ατέλειές τους έγκαιρα, κάποια στιγμή θα έβγαιναν τα προβλήματα. Και βγήκαν. Και τα πλήρωσε.
Όμως αποδείχθηκε περίτρανα και χθες (όπως π.χ. και κόντρα στην Μπαρτσελόνα στο δεύτερο μέρος στο ΣΕΦ) πως αυτή η ομάδα μπορούσε πολύ καλύτερα. Αρκεί να έπαιζε μόνιμα με το ίδιο πάθος και την ίδια προσήλωση. Αρκεί να άφηνε στο κατάλληλο σημείο στην άκρη τους εγωισμούς και στο παρκέ να ήταν «όλοι για έναν και ένας για όλους» όπως χθες από το 23ο λεπτό μέχρι το τέλος του αγώνα. Αν γίνονταν στο μέτρο του δυνατού όλα αυτά, δεδομένα θα υπήρχαν στο σακούλι δυο-τρεις νίκες περισσότερες, άρα και ελπίδες πρόκρισης. Μπορεί στο τέλος να μην έφταναν, όμως η εικόνα θα ήταν καλύτερη και ο κόσμος πιο ευχαριστημένος, βλέποντας μία ομάδα να προσπαθεί και να παλεύει. Πάνω απ’ όλα οι συντελεστές της προσπάθειας θα ήταν πιο χαρούμενοι και θα έβλεπαν τους κόπους τους να αποδίδουν κάποιους καρπούς.
Η εικόνα… παραίτησης, εγωισμού και έλλειψης ομαδικού σχεδίου είναι αυτή που ενόχλησε και θα μείνει ως στάμπα της αποτυχημένης σεζόν. Κρίμα. Ας ελπίσουμε το πάθημα να έχει γίνει για τα καλά μάθημα και οι αλλαγές που δεδομένα θα έρθουν με στόχο το καλύτερο, να γίνουν υπό καλύτερες προϋποθέσεις, πιο νορμάλ πρίσμα και περισσότερη υγεία. Αυτό αξίζει σε αυτό τον οργανισμό, αυτός είναι και ο μονόδρομος για να επιστρέψει στις επιτυχίες.
