Μόνο υπερηφάνεια, όχι δάκρυα για αυτά τα παιδιά που μάτωσαν το ερυθρόλευκο σκουφάκι, που ξεπέρασαν τον εαυτό τους προκειμένου να οδηγήσουν τον Θρύλο για ακόμα μια φορά στην κορυφή του Ολύμπου.
Και αν δεν τα κατάφεραν απέναντι στην παντοδύναμη Φερεντσβάρος σίγουρα δεν φταίνε αυτά.
Ο αγώνας έχει τελειώσει πριν από λίγο και η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό ήταν ότι αν αγώνας γίνονταν στο Παπαστράτειο με τους φιλάθλους να δίνουν το δικός τους βροντερό παρών και να δημιουργούν την δική τους εκπληκτική ατμόσφαιρα σαν και αυτή που δημιούργησαν οι Μαγιάροι σίγουρα όλα θα ήταν διαφορετικά…
Αλλά δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι μιας και οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να αφήσουν για την τελευταία στιγμή τα έργα που ανάθεμα τελικά τι έργα έγιναν μιας και στον αγώνα του Κυπέλλου απέναντι στο Παλαιό Φάληρο δεν λειτουργούσε ο πίνακας αλλά τέλος πάντως αυτό είναι άλλη κουβέντα, και άφησαν με το έτσι θέλω τον πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακός αυτόν που πριν από μερικούς μήνες δόξασε την Ελλάδα ξεκρέμαστο χωρίς κολυμβητήριο να πραγματοποιεί προπονήσεις και να δίνει αγώνες και να ψάχνει σαν τουρίστας ή για να πω καλύτερα σαν μετανάστης για ένα γήπεδο.
Τώρα τι έχουν να πουν όλοι αυτοί οι κύριοι σε αυτά τα παιδιά που συνεχίζουν να δοξάζουν την Ελλάδα, μάλλον τίποτα γιατί μάλλον δεν τους ενδιαφέρει δεν θέλουν να ακούγεται το όνομα του Θρύλου σε όλη την Ευρώπη προσπαθούν φαίνεται ότι το παλεύουν αλλά όπως φαίνεται δεν θα τους περάσει.
Γιατί αυτά τα παιδιά δεν έχουν το σούπερ κολυμβητήριο όπως έχουν οι υπόλοιπες ομάδες της Ευρώπης δεν έχουν τις κατάλληλες συνθήκες και όμως συνεχίζουν να παλεύουν και να παλεύουν γιατί είναι μαθημένοι στα δύσκολα και πολύ σκληροί για να πεθάνουν…
και για αυτό και εμείς είμαστε υπερήφανοι για αυτά τα παιδιά και με κρύο και βροχή θα είμαστε πάντα εκεί…
