Σήμερα συμπληρώνονται 37 χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα που έμελλε να βρουν τραγικό θάνατο στην θύρα 7 εκείνα τα 21 παλληκάρια τα οποία ο κόσμος ποτέ δεν ξέχασε και πάντοτε τιμάει. 37 χρόνια πέρασαν από τότε, αλλά ένα ερώτημα εξακολουθεί να υπάρχει, να βασανίζει και να πληγώνει όλο τον κόσμο και πολύ περισσότερο τις οικογένειες εκείνων των παιδιών…
Το τι συνέβη το γνωρίζουμε όλοι πάρα πολύ καλά. Και κάτι άλλο που γνωρίζουμε εξίσου καλά είναι ο ανείπωτος πόνος που προκάλεσε στις οικογένειες των θυμάτων και σύσσωμης της οικογένειας του Ολυμπιακού το γεγονός πως για τον χαμό των 21 παιδιών δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη.
Ζούμε ανέκαθεν σε μία Ελλάδα όπου η ατιμωρησία βασιλεύει. Ο κόσμος δεν ξεχνάει και πάντα τιμάει, αλλά όπως ξέρουμε όλοι, υπήρξαν και κάποιοι που δεν σεβάστηκαν ποτέ τα παιδιά εκείνα. Που δεν σεβάστηκαν ούτε την μνήμη τους μη διστάζοντας κιόλας να αποδώσουν τις ευθύνες στους ίδιους τους φιλάθλους του Ολυμπιακού για την τραγωδία της θύρας 7. Ο λόγος για τους πραγματικούς υπαίτιους της τραγωδίας εκείνης, μαζί με εκείνους που δεν ασχολήθηκαν καθόλου ουσιαστικά με την υπόθεση, «καταχωνιάζοντάς» την σε κάποιο συρτάρι…
Σε ότι αφορά την τραγωδία της θύρας 7 έγιναν δύο δικαστήρια, τα οποία ουδέποτε ικανοποίησαν το περί δικαίου αίσθημα με τις αποφάσεις που έλαβαν.
Στην δίκη του 1984, οι πέντε φύλακες του Σταδίου Καραϊσκάκη και οι πέντε αστυνομικοί που παραπέμφθηκαν, απέδωσαν τις ευθύνες στους ίδιους τους φιλάθλους του Ολυμπιακού! Οι θυρωροί καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια φυλάκιση αλλά το 1986 αποφυλακίστηκαν. Οι αστυνομικοί αθωώθηκαν…
Η αντίληψη όμως των οικογενειών των 21 θυμάτων, όλων των φιλάθλων του Ολυμπιακού και όλου του κόσμου είναι μία από τότε: «Οι πραγματικοί ένοχοι δεν βρέθηκαν ποτέ, δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε ποτέ»…
Για αυτή την ανείπωτη τραγωδία δεν τιμωρήθηκε ΚΑΝΕΝΑΣ. Ποιος έφταιγε; Δεν το μάθαμε ποτέ αφού αποδόθηκαν ευθύνες και ποτέ. Η υπόθεση “ξεχάστηκε” κλεισμένη σε ένα συρτάρι και δεν ξανανοίχτηκε ποτέ. Παρά το γεγονός ότι το ζητούσαν οι οικογένειες των 21 παιδιών, παρά το γεγονός ότι ο κόσμος δεν έχει σταματήσει να το φωνάζει επίμονα…
Λέμε για δικαιοσύνη. Αλήθεια, η δικαιοσύνη θα μπορέσει να φέρει πίσω στον κόσμο αυτά τα παιδιά; Όχι. Δεν γίνεται να τα φέρει δυστυχώς, αλλά σίγουρα θα μπορούν να «κοιμούνται» πιο ήσυχα. Πιο ήσυχα βλέποντας από κει ψηλά πως η χώρα δεν τα ξέχασε. Ασχολήθηκε και έφερε στο φως τους ενόχους αποδίδοντας δικαιοσύνη. Δυστυχώς, εδώ και 37 χρόνια δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο. Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα, είναι ότι δεν ξεχάστηκαν ούτε από τον επίσημο Ολυμπιακό, ούτε από τον κόσμο, τους απλούς φιλάθλους, τα παιδάκια που καταθέτουν κάθε χρόνο ένα λουλούδι στο μνημείο κι ας μην είχαν καν γεννηθεί το 1981. Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε. Κάθε φορά, ψηλά στον ουρανό του Γηπέδου Καραϊσκάκη τα αδέρφια μας είναι μαζί μας και βλέπουν την ομάδα μας να φτάνει κάθε χρόνο όλο και πιο ψηλά, γράφοντας θριάμβους σαν παραμύθια.
Και ενθυμούμενοι τα λόγια του Ομήρου:
«Είναι αλήθεια, όταν πεθαίνουμε ένα κομμάτι μας ζει: Το αθάνατο πνεύμα».
8/2/1981, 8/2/2018, τα χρόνια περνάνε ποτέ δεν σας ξεχνάμε…
