Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο οι τίτλοι. Είναι και οι στιγμές. Και αυτές οι στιγμές είναι συνυφασμένες με την ζωή όλων, και πολύ περισσότερο των πρωταγωνιστών. Δηλαδή των παικτών. Ο Ολυμπιακός και ο κόσμος του, παραληρούσε από ευτυχία λόγω της κατάκτησης (και) του πρωταθλήματος μπάσκετ, το οποίο έγινε με έναν πάρα πολύ ιδιαίτερο τρόπο που όλοι θυμόμαστε! Ας το επαναλάβουμε για να γίνουμε… κουραστικοί, με την τρίποντη βόμβα του Σπανούλη στο ΟΑΚΑ για το 81-82!
Όμως αυτό το πρωτάθλημα, και γενικά αυτή η σειρά των τελικών “γέννησε” έναν ακόμη πρωταθλητή, έναν μαχητή τόσο στο γήπεδο όσο και στην ζωή. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ιούνιος 2016 και ο Ολυμπιακός έχει αναδειχθεί πρωταθλητής!
Το μπάσκετ, όπως είπαμε, δεν είναι μόνο οι τίτλοι. Για να φτάσει κανείς σε αυτούς χρειάζεται να περάσει από πολλά στάδια. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε μόνο για τον αθλητή και όχι για την ομάδα. Κι άμα δεν έχεις ψυχή, δεν πλησιάζεις ούτε στο ελάχιστο τον στόχο της κορυφής. Στην προκειμένη περίπτωση, ο αθλητής περί του οποίου ο λόγος, είναι ο Γιώργος Πρίντεζης. Μπορεί ο Σπανούλης να ήταν ο καθοριστικός παίκτης στην σειρά εκείνων των τελικών, όμως δεν γίνεται να παραβλεφθεί και κάτι άλλο…
Θυμόμαστε όλοι την θλιβερή ιστορία του Γιώργου Πρίντεζη με την απώλεια του πατέρα του συγκίνησε όλους τους φιλάθλους. Από την πρώτη στιγμή όμως, ο Πρίντεζης δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια του και συνέχισε. Πάτησε αμέσως στα πόδια του και δεν “έπεσε”, γιατί βρήκε το ψυχικό σθένος. Είχε μία δουλειά να κάνει κι αυτή ήταν να ενισχύσει την ομάδα του, γιατί έτσι είναι σαν παίκτης αλλά και γιατί γνώριζε πως σίγουρα θα το ήθελε και θα καμάρωνε για αυτό και ο πατέρας του. Ενώ θα μπορούσε να είχε πάρει κάποια άδεια τότε, δεν το έκανε!
Ήθελε να είναι εκεί, πλάι στους συμπαίκτες του και ο κόσμος το αναγνώρισε αμέσως, αποθεώνοντάς τον και δείχνοντάς του έμπρακτα την στήριξη και την αγάπη του. Και το κατάφερε, γιατί αν δεν έχεις “κότσια”, ψυχή, καρδιά χιλίων λεόντων, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επιτευχθεί. Δεν είναι, άλλωστε, ένας τυχαίος παίκτης του Ολυμπιακού. Είναι μία από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες του συλλόγου, που ξεκίνησε από την ομάδα της καρδιάς του, πάλεψε, έφυγε, επέστρεψε, ξανάφυγε, ξαναεπέστρεψε και τελικά τα κατάφερε χάρη στο ταλέντο του και την ψυχική του δύναμη να γράψει το όνομά του κάπου από όπου δεν θα σβηστεί ποτέ. Στην ιστορία του Ολυμπιακού.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε, πως παρά την ένταση της στιγμής που μπορεί να επιφέρει ένας μεγάλος τελικός, οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού τον χειροκρότησαν στο ΟΑΚΑ για το γεγονός ότι δεν το έβαλε κάτω και βρισκόταν στο παρκέ για να δώσει τον αγώνα του. Επρόκειτο για κάτι το εξαιρετικό που δεν το συναντούμε και κάθε μέρα στα ελληνικά γήπεδα.
Δεν “λύγισε” ο Air Print, παρά μόνο στον τρίτο τελικό που είχε τραυματιστεί… Για διόμισι αγώνες πάλεψε σαν λιοντάρι. Και στον υπόλοιπο ενάμιση ήταν πάλι εκεί.
Η φωτογραφία που παραθέσαμε στην αρχή τα λέει όλα και την θυμόμαστε όλοι. Όλοι ήξεραν που θα αφιέρωνε ο Γιώργος το πρωτάθλημα αν ο Ολυμπιακός το κατακτούσε. Ποιος δεν “λύγισε” όμως βλέποντας τον να δακρύζει την στιγμή που σήκωνε το κύπελλο του πρωταθλητή προς τον ουρανό για να το αφιερώσει εκεί που ήθελε…
Και μάλιστα ένα πρωτάθλημα στο οποίο είχε μεγάλο μερίδιο στην κατάκτηση του. Διότι όταν και ο συμπαίκτης του τον έβλεπε να είναι δίπλα έπαιρνε περισσότερη δύναμη, περισσότερη ψυχή από την ψυχή του. Ήταν η δική του δικαίωση για κάτι που πάλεψε σα λιοντάρι. Το ήθελε εκείνο το πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό και πολύ περισσότερο ήθελε να το αφιερώσει στον πατέρα του.
Τα κατάφερε ΚΑΙ τα δύο.
Με αυτή και μόνο την εικόνα, που είχε προστεθεί στην υπεράνθρωπη προσπάθεια που έκανε για να δώσει τον καλύτερο εαυτό του στους τελικούς, ο Γιώργαρος απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι είναι και τα τρία που του φωνάζουν οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού. Και Γιώργος, και ψυχάρα και Ολυμπιακάρα!
