Μοιραία και αναπόφευκτα, όλοι εμείς οι παλιοί Ολυμπιακοί θα κάνουμε σύγκριση με τα “πέτρινα” χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 80 και τις αρχές της δεκαετίας του 90′, εποχές που αρκετοί που μεγάλωσαν μέσα στα “πούπουλα” των κατακτήσεων τίτλων δεν έχουν ζήσει και δεν γνωρίζουν τι συνέβαινε.
Γκρίνια, μουρμούρα, αποδοκιμασίες, δυσφορία. Αυτά έλαβαν χώρα στο Καραϊσκάκη μετά τον Πανιώνιο.
Ναι, ασφαλώς και έχουν γίνει λάθη, πράγμα το οποίο πρώτος παραδέχθηκε ο Μαρινάκης στην δημόσια τοποθέτηση του μετά την ήττα από τον Πανιώνιο αλλά να μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Μιλάμε για τον Ολυμπιακό που είναι πρώτος στο πρωτάθλημα, παίζει για το Κύπελλο και παίζει και στο Europa League και… η γκρίνια πάει κι έρχεται.
Ναι ασφαλώς και θέλουμε να βλέπουμε καλύτερο τον Ολυμπιακό, αλλά η γενική κατακραυγή μόνο λύση δεν είναι. Ούτε την ηρεμία μπορεί να φέρει. Η εναλλαγή συναισθημάτων από Πέμπτη σε Κυριακή ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Δεν μπορεί οι παίκτες που πήραν την πρόκριση στην Άγκυρα να ξέχασαν την μπάλα τους την Κυριακή.
Ίσως θα ήταν καλύτερα να αναρωτηθούμε ποιον Ολυμπιακό θέλουμε, κυρίως οι νεότεροι που δεν έζησαν τα “πέτρινα” χρόνια και δεν ξέρουν τι σημαίνει να κερδίζεις σε όλα τα ντέρμπι και να χάνεις από Παναργειακούς, Παναχαϊκές, Κάτω, Πάνω, Πέρα, Δώθε Τραχανοπλαγιές, να γίνεσαι βορά διαιτητών, παρασκηνίων και να μην έχεις έναν άνθρωπο να πάρει θέση για όλα αυτά. Η ακόμα χειρότερο, να μιλάς και ο περίγυρος να γελάει ή να σφυρίζει αδιάφορα.
Με άλλα λόγια, να είσαι καλύτερος και να σου κλέβουν το δίκιο είτε… σβήνοντας φώτα, είτε ρίχνοντας δακρυγόνα, είτε με κάθε μέσο να σε φρενάρουν και στο τελευταίο χωριό του πρωταθλήματος.
Ή μήπως να θυμίσουμε ποιοι παικταράδες δεν πήραν ποτέ τους πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό; Θα ξεχάσουμε τον Ντέταρι, τον Προτάσοφ, τον Σάβιτσεφ, τον Λιτόφτσενκο, τον Τσαλουχίδη, τον Βαϊτση, ή μήπως θα ξεχάσουμε τον φοβερό και τρομερό Καραπιάλη, τον Αλεξανδρή και τον Καραταϊδη για το τι βίωσαν στα ερυθρόλευκα ξεκινήματά τους; Αυτοί βέβαια δικαιώθηκαν, αλλά πόσο άδικο ήταν για τους υπόλοιπους να έχουν μόνο ένα κύπελλο;
Οι εποχές πέρασαν ανεπιστρεπτί και δεν πρόκειται να ξαναέρθουν αφού ο Ολυμπιακός πια είναι ένας τεράστιος οργανισμός, ένας εξέχων σύλλογος στην Ευρώπη και η κυρίαρχη δύναμη στην Ελλάδα.
Επομένως, όλοι όσοι σπεύδουν να χαρακτηρίσουν με περίσσια ασέβεια την περίοδο αυτή ως “απαρχή νέων πέτρινων χρόνων” καλύτερα να το σκεφτούν ξανά. Διότι οι τίτλοι στα “πετρινα χρόνια” ήταν μόλις ένα Κύπελλο και ένα σούπερ καπ, ενώ έκτοτε, από το 1996 και μέχρι σήμερα, ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει 18 πρωταθλήματα και φέτος κατακτά το 19ο, με το οποίο ισοφαρίζει το ιστορικό σερί των 7 πρωταθλημάτων.
Περιττό να αναφέρουμε ότι η ιστορία μπορεί να γραφτεί κόκκινη και του χρόνου με τον Ολυμπιακό να ξεπερνάει τον εαυτό του. Η ομάδα της δεκαετίας του 60 έκανε τα 6 σερί πρωταθλήματα, η ομάδα του 2000 έκανε τα 7 και η τωρινή ομάδα πάει να καταρρίψει το δικό της ρεκόρ με το 8ο σερί του χρόνου!
Να ξέρουμε και τί λέμε!
